Marcus Sakey Οι Χαρισματικοί
από τον Πάνο Ιωαννίδη
Είναι όλοι οι
άνθρωποι ίσοι μεταξύ τους; Και αν οφείλουν να είναι σε επίπεδο δικαιωμάτων και
σεβασμού, είναι και ίδιοι, δηλαδή αναπτύσσουν την ίδια συμπεριφορά και
παρόμοιες αντιδράσεις στις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν; Και αν όχι, τελικά
μήπως υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι είναι οι επίλεκτοι, μεταξύ ίσων, δηλαδή
εκείνοι οι οποίοι φέρουν ένα ξεχωριστό χάρισμα, ειδικό ή γενικό και κατά
συνέπεια μπορούν να οδηγήσουν τον κόσμο και την ανθρωπότητα πιο πέρα;
Το έξυπνο μυθιστόρημα του Marcus Sakey Οι Χαρισματικοί (Πόλις, Αποστόλης
Πρίτσας), αναπτύσσει κατά την άποψη μου τα παραπάνω ερωτήματα πηγαίνοντας τα
πιο πέρα. Και γράφω πιο πέρα καθώς διακρίνει επιμέρους τους ανθρώπους αυτούς,
δηλαδή τους Χαρισματικούς, σε εκείνους που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, ή
τουλάχιστον ένα μέρος του, και σε εκείνους που επιδιώκουν την συντήρηση του
πάνω κάτω στα αποδεκτά επίπεδα (αν)ισορροπίας που καθορίζουν τη λειτουργία του.
Σημειωτέον ότι το χάρισμα μπορεί να
είναι οποιοδήποτε στοιχείο βιολογικό, ή επίκτητο το οποίο παρέχει στον κάτοχο
του τη δυνατότητα να ξεχωρίσει από τη μάζα.
Το εύρημα αυτό είναι άλλωστε εκείνο
το στοιχείο που πάει πιο πέρα το βιβλίο από τα παρεμφερή του και συνεπώς έχουμε
ήδη να κάνουμε με μια λογοτεχνική συνεισφορά. Το στόρι έχει ως εξής: Ο Νικ
Κούπερ, είναι εκτός από Χαρισματικός και Πράκτορας του Καθεστώτος, ένας άνθρωπος που πιστεύει στην συντήρηση του κόσμου. Αποστολή του
είναι να διακρίνει, να αναγνωρίζει, να εκτιμά και σε τελική ανάλυση να
καταστέλλει την συμπεριφορά εκείνων των Χαρισματικών που επιδιώκουν, με τον ένα
ή τον άλλον τρόπο, την αλλαγή της καθεστηκυίας κατάστασης των πραγμάτων.
Σύμμαχος του σε αυτό τον αγώνα, εκτός από τα πάμπολλα όπλα του καθεστώτος είναι
το χάρισμα του το οποίο του επιτρέπει να κατανοεί μέσω της γλώσσας του σώματος
τις σκέψεις και τις προθέσεις των άλλων ανθρώπων. Βασικός του στόχος ο Τζων
Σμιθ, ο οποίος έχει όντως ως κύρια αποστολή του την αλλαγή του status quo ενός
φθαρμένου και άδικου κόσμου. Καθώς ο Νικ Κούπερ εισδύει μέσα στην οργάνωση του Σμιθ, οι απόψεις του σταδιακά τίθενται σε αμφιβολία καθώς βλέπει τα πράγματα από μια ανάστροφη όψη.
Γρήγορες κινηματογραφικές σκηνής και
καταιγιστική δράση χαρακτηρίζουν το πρώτο μέρος της τριλογίας του αμερικανού
συγγραφέα. Πρόκειται για μια καλοστημένη αλληγορία που πετυχαίνει αυτό που ίσως
συνιστά το βασικό ζητούμενο για τη λογοτεχνία: Να κάνει τον αναγνώστη όχι μόνο
να απολαύσει ένα μυθιστόρημα αλλά και να σκεφτεί γύρω από αυτό.
