Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Ποιήματα για τη Θάλασσα#8


Εύη Παπαδοπούλου

Η ίδια θάλασσα


Ζωής αυθεντικό υλικό,
μια θάλασσα απάνεμη εγώ
σε ενεστώτα χρόνο!

Με ένα νεύμα θεϊκό, γαλήνια ,χορεύω
και αποχαιρετώ του χτες την καταιγίδα,
που σαν θυμός, μαζί κ θάνατος αργός,
ξεθύμανε στο τελευταίο κύμα.

 Αγάπη...αγάπη μου,
 μια θάλασσα απάνεμη εγώ..κ συ
 αιώνιος ποταμός εκβάλλεις στα νερά μου.
Δεν εξαντλείσαι, ακούραστος εσύ.. κ γω
που συνεχώς γεμίζω, ποτέ δεν περισσεύω
 και χώρο πάντα έχω!

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Ανέκδοτ@ Χαμένα Κάτοπτρα

Πάνος Ιωαννίδης

Χαμένα Κάτοπτρα

Η απώλεια
μελάνι που χύνεται στην άμμο του χρόνου
βαρίδια στην καρδιά οι λέξεις της
στα κενά του σπασμένου καθρέπτη
μετράς πόσο τα χέρια που έχασες
ήξεραν να αγγίζουν τις χορδές σου
αν τα κορμιά που δεν βρήκες
γνώριζαν να χαϊδεύουν το βλέμμα σου

καθώς κυλάνε οι καιροί συνηθίζεις
ένας έρωτας από κει μια φιλία από δω
θραύσματα στιγμών που δείχνουν τον δρόμο
άνθρωποι που σε γύρεψαν δίχως να το ξέρεις
πολύχρωμα βάλσαμα στο μονότονο του θανάτου

 βουτάς στους πυθμένες της φθαρμένης ζωής
στα χνάρια του δασκάλου
ζητώντας την ανθρωπιά σαν ουτοπία

ίσως κάποτε ξαναβρεθούμε γυμνοί
από κοστούμια του φόβου
στους κήπους των ανέμελων αλόγων

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Ανέκδοτ@ Νύχτα στο Μπαλκόνι

Πάνος Ιωαννίδης

Νύχτα στο Μπαλκόνι

μια γάτα γλιστράει από τα κεραμίδια στα σύννεφα
η σκιά της φωτίζει τα πολύχρωμα πεδία
ηλεκτρονικών χώρων που αντανακλούν πίσω
από τις διάφανες κουρτίνες των σωμάτων

μια κόρνα που ενίσταται για το ορισμένο των διαδρομών
γέλια απαντούν στιγμές που ξεγελάν τον χρόνο
και ησυχία αρκετή ησυχία πυκνώνει
τη διάφανη αραιότητα της καλοκαιρινής νύχτας

κοιτάζεις την απέναντι πλαγιά
του ομοιόμορφα διαφοροποιημένου αστικού τοπίου
νοιώθεις την πολυμορφία που ντύνει τις ζωές
ζητάς το απρόοπτο σαν αστέρι που αλλάζει
την πορεία αεροπλάνου στον σκοτεινό ουρανό
θυμάσαι ότι τα σεντόνια δροσίζονται
με το αγιάζι και γελάς

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Καφενείο (Σύντομες Σκέψεις)#12 Δρόμοι

Πάνος Ιωαννίδης

Δρόμοι

Οι δρόμοι στα μάτια μου ανοίγονται σαν αρτηρίες του πνεύματος μέσα στις οποίες κυλάνε οι στιγμές των ανθρώπων. Οι δρόμοι ενώνουν τους τόπους, γραμμές ενός μιας νοητής γραμμής στο ταξίδι από το μηδέν μέχρι το άπειρο. Με κάνουν ακόμη πιο περίεργο, καθώς θέλω να εξερευνήσω κάθε ίχνος στο ταλαιπωρημένο κορμί τους.
      Παλιότερα χανόμουν στους δρόμους μέσα από ασύμμετρους περιπάτους που έβγαζαν στα κέντρα όπου φωλιάζουν οι λέξεις μου. Πλέον χρησιμοποιώ και το αυτοκίνητο, και παρότι οι όροι της βόλτας έχουν αλλάξει-όντας και λιγότερο οικολογικοί-, ωστόσο η διεύρυνση της εξερεύνησης μου φτιάχνει το κέφι. Οι δρόμοι, συνήθως γεμάτοι, ομορφότεροι άδειοι, δροσίζουν το πνεύμα μου, σαν άνεμοι αφηγήσεων που θέλουν να φωλιάζουν σε σελίδες βιβλίων. 

Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

Ανέκδοτ@ Σαμοθράκη

Πάνος Ιωαννίδης

Σαμοθράκη

Σου γράφω για να σου θυμίσω ότι ο χρόνος μετριέται εδώ με άδειες σελίδες που γεμίζουν στιγμές έτοιμες να μαγέψουν τη φθαρμένη ζωή ξέρω ότι σε ενοχλεί να κοιτάζεις από την ορθή γωνία των πραγμάτων όσα τα βλέμματα τόσες οι διαστάσεις είπε ο σοφός και είχε δίκιο το φως χύνεται σαν καταρράκτης που ζητάει τις βάθρες του στα κενά χαμένων ερώτων ανάμεσα στα κορίτσια που κάνουν τα όνειρα τους βραχιόλια και τα αγόρια που τα γένια τους δείχνουν τα όνειρα μεγαλώνουν τα παιδιά με τα χάλκινα μέτωπα και τα κόκκινα μάγουλα αρχαία πνεύματα φυσάνε αγέρηδες παίζοντας μουσική που καταπίνει τα σύννεφα στα καλντερίμια της φυγής οι σταγόνες της βροχής πέφτουν από τις στέγες της χώρας σαν ματωμένα δάκρυα κάθε που το καράβι χάνεται στο πέλαγος να μας φροντίζεις Σαμοθράκη