Ανέκδοτ@ Χαμένα Κάτοπτρα

Πάνος Ιωαννίδης

Χαμένα Κάτοπτρα

Η απώλεια

μελάνι που χύνεται στην άμμο του χρόνου

βαρίδια στην καρδιά οι λέξεις της

στα κενά του σπασμένου καθρέπτη
μετράς πόσο τα χέρια που έχασες

ήξεραν να αγγίζουν τις χορδές σου

αν τα κορμιά που δεν βρήκες

γνώριζαν να χαϊδεύουν το βλέμμα σου

καθώς κυλάνε οι καιροί συνηθίζεις

ένας έρωτας από κει μια φιλία από δω

θραύσματα στιγμών που δείχνουν τον δρόμο

άνθρωποι που σε γύρεψαν δίχως να το ξέρεις

πολύχρωμα βάλσαμα στο μονότονο του θανάτου

 βουτάς στους πυθμένες της φθαρμένης ζωής

στα χνάρια του δασκάλου

ζητώντας την ανθρωπιά σαν ουτοπία

ίσως κάποτε ξαναβρεθούμε γυμνοί

από κοστούμια του φόβου

στους κήπους των ανέμελων αλόγων