Δράμα, Αόρατη Πόλη- Διαδρομή Εικόνων, Μικρών Λέξεων και Ήχων #4

Μερικές ακόμη φώτος της Δράμας

Νυχτώνει στην Πόλη

Σοκάκι στον Ήλιο

Σταχτί Απόγεμα

Ψαλίδι στα Σύννεφα

Λίγο Νερό Ακόμη

Αλήθειες

Κίνηση στην Αγορά

Ηρεμία

Ανέκδοτ@ Παράξενος Καιρός

Πάνος Ιωαννίδης

Παράξενος Καιρός

κάθε τέλος μια αρχή

κέντρισε μια μέλισσα στο χέρι μου

το φιλί ενός Θεού που δεν μπορώ να προφέρω

το όνομα του χαϊδεύει το λαρύγγι μου

φυσάει από τα μπαλκόνια σηκώνοντας

σελίδες που έγραψαν οι μέρες

στα περιθώρια του παράξενου καιρού

η οργή ο φόβος η φυγή

νόθες λέξεις στο αλφάβητάρι του πόνου

η ομορφιά το πνεύμα η φωτιά

αμφίσημες στιγμές στο βιβλίο της ζωής

ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα

τα μάτια σου να ροδίζουν τις διαδρομές μετά

τη λιμνοθάλασσα πέρα από τα μολυβένια στάχια

πνεύμα γινόμενο που ποθεί χάος

να βάλει στην τάξη

Καφενείο (Σύντομες Σκέψεις)#9

Πάνος Ιωαννίδης

Βροχή

Μερικές φορές είναι καλό να σιωπούμε και να ακούμε μόνο τον ήχο της βροχής, ψιθυρίζει ο εξαφανισμένος ήρωας στο Μετέωρο Βήμα του Πελαργού. Η βροχή στη ματιά μου ενώνει τον ουρανό με τη γη, κάνει ένα τα σύννεφα με τη θάλασσα, αλλάζει την σχέση ανάμεσα στο χώρο και στον χρόνο. Η βροχή καταργεί την σύμβαση του κυκλοτερούς χρόνου, καθώς συνιστά μια παρεμβολή ανάμεσα στον ήλιο και στο καθημερινό βλέμμα.

    Η βροχή γεμίζει τις πένες μου . Με τη μεταφορική έννοια, δίχως βροχή δηλαδή πόνο και αναταραχή δεν έχει δημιουργία. Με την αισθαντική έννοια η μυρωδιά της βροχής ντύνει τις λέξεις με τα απαραίτητα ενδύματα ώστε να γίνουν ιστορίες. Με τη φυσιολατρική έννοια, η φύση μετά την καταιγίδα δείχνει όλο το μεγαλείο της στα μάτια του μικρού δημιουργού.

      Η βροχή κάνει τα μεγάλα έθνη, γράφει ο Bunuel στην αυτοβιογραφία του. Με τον γνωστό του βλάσφημο και αναρχικό τρόπο καταφέρνει να δώσει στη βροχή μια ακόμη ιδιότητα: αυτή που φέρνει ανθρώπους και αγάπες πιο κοντά.

Καφενείο (Σύντομες Σκέψεις)#8

Πάνος Ιωαννίδης

Καλοκαίρι

Αν κάτι κάνει μοναδικό το καλοκαίρι είναι η ικανότητα του να ανοίγει τους πόρους όλων των διαστάσεων. Οι διαισθήσεις αποκτούν πολλαπλές διαστάσεις μέσα στο φάσμα του χρόνου που κυλάει προς όφελος της μέρας. Ο ήλιος είναι παρών σαν μικρός θεός που διαφεντεύει τις απανταχού οάσεις. Μακριά συνήθως από τις πόλεις των κυκλικών διαδρομών.

     Μοναδικές είναι και οι νύχτες του καλοκαιριού. Είτε ήσυχες, είτε ζωηρές οι νύχτες του καλοκαιριού φέρνουν εγγύτερα το φεγγάρι, φέρνουν μέσα μας τη δημιουργία. Τις καλοκαιρινές νύχτες είναι πιο υποφερτές οι πόλεις καθώς μια βόλτα μπορεί να σου χαρίσει εικόνες αρκετές για να αντέξεις το καλοκαίρι στην πόλη.

        Μοναδική είναι και η καλοκαιρινή βροχή. Εκτός από το ότι δροσίζει και (ξανά)ανοίγει τους πόρους μας βοηθά στο να κρατάμε τις αποστάσεις. Έτσι το θέρος γίνεται και πάλι ζητούμενο και η ουτοπία που κουβαλά στο τρίμηνο κορμί του απαίτηση. 

Ανέκδοτ@ Κεραίες στο Απόγεμα

Πάνος Ιωαννίδης

Κεραίες στο Απόγεμα

ένας γλάρος ξέχασε στο μπαλκόνι

τη βοή του δρόμου μακριά 

από τις Θάλασσες του Νότου

εκεί δίπλα στις κεραίες 

ασύμμετρες αράχνες στο νοερό 

νήμα της πόλης

δέκτες μηνυμάτων πομποί σφαιρών

για πνεύματα κουρδισμένα στα ρηχά 

ρολόγια των αβέβαιων καιρών

εκεί ο γλάρος θυμήθηκε 

 τους βυθούς της φωτεινής

νύχτας ένα φθινοπωρινό

απόγεμα μέσα σε ένα καράβι 

που πλεύριζε την Σαμοθράκη

τότε που θέλησε να πνιγεί μέσα 

στα αστραφτερά αμπάρια του

κυνηγώντας την άλλη θάλασσα

λίγο πριν δει το νησί 

και χαθεί στους καταρράκτες

Καφενείο (Σύντομες Σκέψεις)#7 Αόρατες Πόλεις

Πάνος Ιωαννίδης

Αόρατες Πόλεις.

Εντάξει δίχως το σούπερ βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο δεν θα υπήρχε ο όρος. Οι πόλεις όμως στο βλέμμα του συγγραφέα, του ποιητή, του πλάνητα, του παρία και όλων όσων ζούσαν, έζησαν και θα ζουν από την άλλη πλευρά του ποταμού, θα εξακολουθούσαν να είναι διαισθητικά ορατές. Οι πόλεις που θέλουν να κινηματογραφούν και δεν έχουν βρεθεί ακόμη τα βλέμματα που θα το κάνουν.

     Η περιπλάνηση στις αόρατες πόλεις προσφέρει στον δημιουργό ότι η βροχή στο χώμα. Την εύκολη αλίευση υλικού το οποίο στην συνέχεια θα κατεργαστεί στα εσώτερα του εργαστήρια ώστε να γίνει έργο. Αρκεί το βλέμμα του να μπορεί να δει πίσω από τις γωνίες, κάτω από τα βήματα και πέρα από τα λόγια. Να μπορεί να πιάσει τον άνεμο στη χούφτα του δίχως να τον δει κανένας.

      Οι αόρατες πόλεις δονούνται στους σφυγμούς τους όπως τα τρένα πάνω στις ράγες των μυστικών διαδρομών. Δίχως αυτές δεν υπάρχει δημιουργία, παρά μόνο ο πόνος που θυμάται τον πόνο, όπως έγραψε ο Σεφέρης. Μέσα στις αόρατες πόλεις κυλάνε ποτάμια οι φοβερές λέξεις που χρωματίζουν τα χαρτιά μας. 

Καφενείο (Σύντομες Σκέψεις)#6

Πάνος Ιωαννίδης

Ταξίδι

Και μην ξεχνάς ότι ήρθε η ώρα πάλι για ταξίδι. Ο άνεμος φυσάει τα μάτια σου μακριά λέει μια άηχη φωνή στο Μετέωρο Βήμα του Πελαργού. Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς το ταξίδι; Όχι το μεγάλο ταξίδι που ξεκινά από τη γέννηση και τελειώνει όταν βουτάμε στο μεγάλο μηδέν της ανυπαρξίας, αλλά το μικρό, αυτό που μας μετακινεί έστω και για λίγο από μέρη σε μέρη. 

      Κάθε ταξίδι συνιστά μια ανανέωση καθώς σταματά τον καθημερινό χρόνο, κυκλικό ή γραμμικό αδιάφορο, και ξεκινά τον άφατο χρόνο, αυτόν που εγχαράσσει στη μνήμη μοναδικές εντυπώσεις και στιγμές, ικανές να διαμορφώσουν εκ νέου το αχόρταγο βλέμμα μας. Κάθε ταξίδι αποτελεί μια μικρή επανάσταση που κινεί το πνεύμα από το μηδέν στο άπειρο και αναζωογονεί το σώμα σε ένα διαρκές κινούμενο λουτρό εμπειριών.

     Λίγος καιρός μακριά από την Ελλάδα κάνει πάντοτε καλό, έλεγε ο Βασίλης Ραφαηλίδης φίλος επιστήθιος του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Γνωρίζοντας πολύ καλά τη χώρα, όχι μόνο εξαιτίας των πολλαπλών διαδρομών στο ταλαιπωρημένο κορμί της, αλλά και γιατί κυλάει βαθιά στο αίμα μου δεν μπορώ να συμφωνήσω. Όπου και να πάω πάντως, η Ελλάδα ούτε με πληγώνει ούτε με κάνει περήφανο. Όπου και να πάω γίνομαι πιο συνειδητοποιημένος για το πόσο πολύχρωμος, πολυδιάστατος και μοναδικός είναι αυτός ο κόσμος. Όπου και να πάω θυμάμαι πόσο μεγάλη σημασία έχει η κίνηση και η μεταβολή μέσα στα πλαίσια ενός κόσμου που θυμίζει μεθυσμένη σβούρα. Ίσως γιατί όταν ο συγγραφέας ταξιδεύει έχει τη δυνατότητα να ζει και να παρατηρεί ταυτόχρονα. Έχω τη διαίσθηση ότι πλησιάζει σιγά σιγά η ώρα για ταξίδι.

Ανέκδοτ@ Δράμα Αόρατη Πόλη

Πάνος Ιωαννίδης

Δράμα, Αόρατη Πόλη

νερό κυλάει στα χέρια μου

δροσίζει τις γραφίδες

και χύνεται μέσα στα σπίτια

νερό που κυλάει

της πόλης το αίμα

άγνωστη μνήμη

στου δρόμου το τέρμα

μια πόλη μικρούλα στα μάτια του κόσμου

μια πόλη μεγάλη στις στάσεις του πόνου

ζωές ριγμένες στη μάχη της μέρας

αργά καλοκαίρια στης νύχτας το πέρα

ανοίγω τα μάτια στους ήχους της τύχης

και γίνομαι επαίτης στους στόχους της νίκης

κοιμίζω τις λέξεις και κλείνομαι έξω

νερό που κυλάει στο άσχημο τέλος

Καφενείο (Σύντομες Σκέψεις )#5

Πάνος Ιωαννίδης

Ποδόσφαιρο

Μια μπάλα κυλάει σε μια φτωχογειτονιά κάνοντας μια χούφτα μπόμπιρες να τρέχουν ξωπίσω της. Πρόκειται για την πλέον χαρακτηριστική εικόνα, που εδραιώνει το ποδόσφαιρο ως βασιλιά των σπορ στην συνείδηση των ανθρώπων. Αρσενικού φύλου κατά κανόνα. Που με τα χρόνια, λαμβάνει θέση θρησκεύματος στην συνείδηση των περισσότερων ενηλίκων αντρών που επιχειρούν να μάθουν τα μυστήρια στα αγόρια τους.

      Υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις για την σχέση των φιλάθλων με το ποδόσφαιρο. Η ανθρωπολογική δηλώνει ότι βασίζεται στην ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει σε μια αγέλη, ποδοσφαιρική ομάδα στην προκειμένη περίπτωση. Η κοινωνιολογική τονίζει ότι πρόκειται για ένα μέσο που επιτρέπει την -προσωρινή και κατά τη διάρκεια του ματς-υπέρβαση των ταξικών ανισοτήτων. Η θεολογική που συχνά συνδέει την νίκη των αδύναμων ομάδων επί των δυνατών με την ύπαρξη μεταφυσικών δυνάμεων. Και άλλες πολλές.

           Στο κέντρο βάρους όλων ωστόσο στέκει η πολιτική οικονομία του ποδοσφαίρου. Δεν είναι μόνο τα υπέρογκα συμβόλαια με τα οποία αμείβονται πολλοί παίκτες. Ούτε το μπάτζετ της διαφημιστικής δαπάνης που ξεπερνά το συνολικό προϊόν πολλών κρατών. Είναι κυρίως η επιλογή των κυβερνήσεων να χρηματοδοτούν μουντιάλ, γήπεδα και φιέστες, την ώρα που λίγο πιο πέρα στις παραγκουπόλεις και στις λαϊκές γειτονιές ένα πιάτο φαγητό εξακολουθεί να είναι ζητούμενο. Είναι  και η επιλογή πολλών φιλάθλων να μην χρησιμοποιούν τη δύναμη τους ώστε οι κολοσσοί εταιρίες ομάδες να μην μεταβιβάζουν μέρος των τεράστιων κερδών τους προς την καταπολέμηση της φτώχειας. Ή ίσως να είναι όλα αυτά μια συντονισμένη πολιτική ώστε να τηρούνται οι επιθυμητές ισορροπίες και η απόσταση από μια φτωχογειτονιά σε ένα γήπεδο πολυτελείας να μεγαλώνει όσο περισσότερο μπαίνουμε στον νέο οικονομικό κύκλο.

Καφενείο (Σύντομες Σκέψεις)#4

Πάνος Ιωαννίδης

Περί Βλακείας

Η βλακεία είναι αήττητη, λέει ένα πανάρχαιο ρητό. Ο βλάκας είναι κοινωνικά χρήσιμος, σημειώνει ο Ευάγγελος Λεμπέσης στην Τεράστια Κοινωνική Σημασία των βλακών. Πιο εύκολα πιάνεις τον πάτο του πηγαδιού με το χέρι σου, παρά πείθεις τον βλάκα ότι έχει άδικο. Η σιγουριά του πηγάζει από το αμετάβλητο σύστημα αναφοράς του, που έχουν θεμελιώσει μια σειρά από διαφορετικές δυνάμεις στο μικρό του νου.

      Ωστόσο, είναι χρήσιμο να αποφεύγουμε να τα βάζουμε με βλάκες παντός φύλου, είδους και μορφής. Δεν έχει να κάνει μόνο με την ψυχολογική φθορά, αλλά και με το χάσιμο χρόνου στην ανταλλαγή επιχειρημάτων. Ο βλάκας είναι κοινωνικό ζώο από τη φύση του, ακολουθεί κατά κανόνα την αγέλη, τα συμφέροντα της οποίας υπερασπίζεται όσο κανείς άλλος. Έχει την εμπειρία να διακρίνει τα κενά ακόμη και ανάμεσα στα πιο σπινθηροβόλα πνεύματα. Είναι μέρος της αποστολής του. Το πρόβλημα είναι ότι προσλαμβάνει αυτά τα κενά, με απώτερο σκοπό να αναπαραγάγει τη βλακεία του. Πρέπει τέλος να αποφεύγουμε και την συχνή παρέα με το συγκεκριμένο είδος, καθώς μέσα στο καθεστώς ρουτίνας η βλακεία γίνεται μεταδοτική.

Καφενείο (Σύντομες Σκέψεις)#3

Πάνος Ιωαννίδης

Μια μεγάλη και μια μικρή.

Αν έχεις ζήσει γεμάτα χρόνια στις νεότητες σου, και το τσιγκέλι της γραφής σε τραβάει από το δέρμα, τότε όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερο γράφεις και τόσο πιο επιλεκτικά ζεις.Δεν γράφω τόσο λιγότερο ζεις γιατί -κατά κανόνα- αυτό δεν ισχύει. Η διαδικασία της γραφής, περίπλοκη, κουραστική και συναρπαστική, γεμίζει τον είναι σου σαν χιονόπτωση σε καταπράσινες κοιλάδες. Ως εκ τούτου,τα βιβλία που δεν έχεις διαβάσει, συνιστούν μια άϋλη συμπύκνωση των στιγμών που δεν θέλησες, δεν κατάφερες ή απλώς ξέχασες να ζήσεις.

     Και μια μεγάλη: Ο Adorno γράφει στα Minima Moralia (Μτφ Λευτέρης Αναγνώστου, Εκδ. Αλεξάνδρεια), ότι αυθεντικές είναι οι σκέψεις που δεν αυτοκατανοούνται. Ακολουθώντας τον, μπορώ να γράψω ότι η βροχή που πέφτει μέσα στο πνεύμα του συγγραφέα, δίχως να ξέρει ούτε ο ίδιος τα σύννεφα που του τη στέλνουν, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι είναι ένας άνθρωπος που ότι να έχει να πει το λέει με τα γραπτά του. 

Ποιήματ@ Πόλεις

Πάνος Ιωαννίδης

Πόλεις

αμέτρητα βλέμματα κινηματογραφούν

την κίνηση

στις αόρατες πόλεις

εικόνες φτιάχνουν ιστορίες τόσο

 προσωπικές που ανταμώνουν

στους συλλογικούς λαβυρίνθους αφηγήσεων

πολυτονικών της ζωής

τα χέρια του ταξιδιώτη

ρίχνουν λάδι στη φωτιά ζεσταίνοντας

τα βαρέλια στις έρημες λεωφόρους

αργά τις νύχτες όταν βγαίνουν οι λύκοι

που γίνονται άνθρωποι για τον άνθρωπο

οι πόλεις δονούνται στους σφυγμούς τους

σαν γυναίκες που γεννάνε τον εαυτό τους μετά από κάθε

έρωτα στιγμή ή ουρανό βιωμένα

λουλούδια εκκρίνουν τη γύρη τους

πληγές που ζητάνε το αλάτι τους

ώστε να αγαπηθούν από το δέρμα του καιρού

μυστικές μουσικές συμφωνίες οι πόλεις

με ορχήστρα τραμ των επαναλαμβανόμενων διαδρομών

και μαέστρο τον σατράπη χρόνο

πανταχού παρόντα και σπανίως πληρών

 τους ζητιάνους των στιγμών