Καφενείο (Σύντομες Σκέψεις)#1

Το noir μυθιστόρημα καλύπτει το κενό που άφησε η υποχώρηση του νεωτερικού μυθιστορήματος. Δεν το υποκαθιστά αλλά αναδιαμορφώνει την ευρύτερη κοινωνική-πολιτική αφήγηση της οποίας πλέον αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Το αφηγηματικό μέσο που χρησιμοποιεί (μυστήριο-αγωνία) είναι μεν φορμαλιστικό, ωστόσο δεν παύει να εντάσσεται στο πεδίο της υπαρξιακής αγωνίας του σύγχρονου ανθρώπου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως όσοι έχουν αγαπήσει το νεωτερικό μυθιστόρημα διαβάζουν noir λογοτεχνία. Ζητούμενο για την τελευταία είναι να γίνεται πέρα από noir και λογοτεχνία.

Ποιήματ@ Δρόμοι

Πάνος Ιωαννίδης

Δρόμοι

γεμάτο βλέμμα ο άδειος ορίζοντας

πέρα από το σμάρι των πουλιών

που γυρίζει πίσω στα βαθιά βουνά

τα χέρια στο τιμόνι

διαλέγουν στροφές

σαν τα κορμιά δέχονται τη βροχή

αλλάζουν αγάπες λόγω του ανέμου

η καρδιά στο πιο κοντινό άπειρο

της φθαρμένης ζωής

μικρές μαχαιριές οι σταγόνες στο τζάμι

κλέβουν  στιγμές στο αόριστο μέλλον

το μελάνι στο νερό

ζωή που γυρεύει την ουτοπία

όπως τα παιδιά θυμούνται τη θάλασσα

διαλέγεις δρόμο διαλέγεις εξάρτυση

και συνεπώς είδος εξάρτησης

σε επιλέγουν όνειρα που γεννάνε θαύματα

στους επίγειους βυθούς

και συ τις λέξεις κάνεις διαδρομές
μόνος στους πολλούς
διαφορετικός με τους λίγους

πολύχρωμη πέτρα που κυλάει
στου βράχου την όψη

Ποιήματ@ Πάσχα στο Χωριό

Πάνος Ιωαννίδης

Πάσχα στο Χωριό

οσμές αγάπης πετάνε από το παράθυρο

το μίσος χάνεται στης νύχτας τα ευαγγέλια

έστω για μια βραδιά

σκιάχτρο που καίγεται σε λαϊκό παραμύθι της γιαγιάς

λαογραφικά μιλώντας

πρόκειται για ανάσταση

υλιστικά κοιτώντας

ζητείται επανάσταση

ποίημα που καίγεται από τον όχλο η σταύρωση

κατάνυξη στα καλντερίμια του χωριού

εκεί ψηλά στα βαθιά βουνά

τα  δάκρυα της Μαγδαληνής πλένουν  τα πόδια του μύθου

οι δικαστές του κόσμου πέτρινα δέντρα

δροσιά στα μάγουλα στα μάτια αλήθεια

καμπάνες οι λέξεις

στης πίκρας την ηχώ

λυρικές ευχές κόντρα
 στην σκλαβιά του χρόνου

και της Άνοιξης το πράσινο

να οδηγεί στις σπηλιές

των θαυμάτων ονείρων

Top Crime Fiction Books

Προκειμένου να μάθουμε και να μοιραστούμε ποια βιβλία noir λογοτεχνίας μας έχουν εντυπωσιάσει έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια όπου ο καθένας και η καθεμία μπορεί να δηλώσει 5 αγαπημένα του. Η δήλωση μπορεί να γίνει εδώ https://www.facebook.com/events/764911960200313/ αλλά και στα σχόλια αυτού του blog. 

Έχουμε δύο μήνες μπροστά μας!!Δηλώστε ώστε να βγάλουμε μια σχετική λίστα!!

Ποιήματ@ Έρωτες

Πάνος Ιωαννίδης

Έρωτες

δυο φύλλα πέφτουν από την κερασιά

ξεγελάν τον άνεμο σμίγουν

σε έναν καρπό

ένα αγόρι ένα κορίτσι

 μαλώνουν στον δρόμο

γλείφοντας πληγές του χρόνου

στη χαμένη σχεδία του παρόντος μας

το πρόσωπο μου χάνεται στην καρδιά σου

το κορμί σου εισβάλλει στο πνεύμα μου

οι στιγμές σου γράφουν το μέλλον μου

   το παρελθόν μου δείχνει τα βήματα σου

μπαλκόνι στο αυτοκίνητο του

δάσος στο υπόγειο της

αντικρίζουν τα μάτια τους

ραντεβού στους βυθούς

που οδηγούν στα μπλε σύννεφα

εκεί το αίμα συνεχίζει να κυλάει

Κλασικά Μη Εικονογραφημένα #8 Europa Blues (Τα Μπλουζ της Ευρώπης)

Arne Dahl: Europa Blues (Γρηγόρης Κονδύλης, Μεταίχμιο)

Τι σημαίνει πλέον να είσαι μέρος της Ευρώπης; Όχι μόνος ως πολίτης αλλά και ως κοινωνία; Υφίσταται μεταβολές η Ευρώπη; Και αν ναι, ποια είναι η σχέση τους με το πρόσφατο παρελθόν της; Και κυρίως με ποιον τρόπο η Ευρώπη διαχειρίζεται σκοτεινές πλευρές της ιστορίας της; Το Ολοκαύτωμα και τον ναζισμό ας πούμε; Και τέλος τι σημαίνουν για την ευρωπαϊκή κουλτούρα πρόσφατες σχετικά μορφές παράνομης δραστηριότητας όπως είναι για παράδειγμα το trafficking;

            Τα προαναφερόμενα ερωτήματα τίθενται κατά την άποψη μου στο πολυδιάστατο και σπουδαίο βιβλίο του Arne Dahl, Τα Μπλουζ της Ευρώπης. Η Ομάδα Άλφα, μια ομάδα επίλεκτων αστυνομικών που δραστηριοποιείται στην Στοκχόλμη καλείται να ενώσει τα σημεία ενός περίπλοκου σταυρόλεξου που θα δώσουν τη λύση σε μια δύσκολη υπόθεση. Η δολοφονία ενός Έλληνα γκάνγκστερ στον ζωολογικό κήπο της σουηδικής πρωτεύουσας γίνεται με τη βοήθεια των λαίμαργων αδηφάγων (πανέξυπνη αναφορά στο μυθιστόρημα του James Ellroy Το Μεγάλο Πουθενά- Ανδρέας Αποστολίδης, Άγρα). Λίγες μέρες αργότερα οκτώ γυναίκες που διαμένουν σε κέντρο κράτησης μεταναστών και ωθούνται στην πορνεία από διεθνή κυκλώματα εξαφανίζονται. Παράλληλα ένας συνταξιούχος πανεπιστημιακός πρώην κρατούμενος του Μπούχενβαλντ βρίσκεται νεκρός μέσα σε ένα εβραϊκό νεκροταφείο με τρόπο που θυμίζει βασανιστήρια των ναζί. Τέλος μια μυστηριώδης γυναίκα σκοτώνει για πλάκα στο μετρό της Στοκχόλμης ένα αλητάκι ρίχνοντας τον στις γραμμές του τρένου όταν επιχειρεί να της κλέψει το κινητό.

            Τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται σε αυτό το σπουδαίο βιβλίο. Ούτε καν η Ευρώπη, η μητέρα όλων των αιώνιων έργων του πολιτισμού και των πιο αποτρόπαιων πράξεων του ανθρώπου. Το ότι η σύνδεση μέρους της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης με τους βασανισμούς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, προβάλλεται στο βιβλίο ως σημείο καμπής της πλοκής είναι χαρακτηριστικό της μελαγχολίας (blues) της Ευρώπης. Η Ομάδα Άλφα σηματοδοτεί τόσο την αποστασιοποίηση από όλα αυτά, δηλαδή την Άλλη Ευρώπη, αλλά παράλληλα και το παιδί της Ευρώπης με τα θετικά και τα αρνητικά της όπως αποδεικνύεται στο τέλος του βιβλίου.

            Η Ομάδα Άλφα θα λύσει μετά από αρκετή περιπλάνηση στο πληγωμένο κορμί της Ευρώπης και την τέταρτη περιπέτεια της. Το βιβλίο κλείνει με μια σκηνή όπου οι λογαριασμοί ανάμεσα στα θύματα και στους θύτες παραμένουν ανοικτοί. Όπως και η συζήτηση για την πολυδιάστατη ταυτότητα της Ευρώπης.

Ποιήματ@ Στιγμές

Πάνος Ιωαννίδης

Στιγμές

μια πεταλούδα βγαίνει από το στόμα σου

πολύχρωμα χαϊδεύει τα μάτια μου

και χάνεται στο ανοιχτό παράθυρο

νερό κυλάει σε υπόγεια ποτάμια

όπου πηγάζει το αίμα μας

σπηλιές αόρατες της Ζωής

εκεί η ηδονή εκεί η οδύνη

αρκετοί και αρκετές μου είπαν

ότι ξέρω να ζω τις στιγμές

ίσως γι αυτό με ξεχνά η Ιστορία

όπως το καράβι το κρυμμένο λιμάνι

όπως ο ποιητής τον σβησμένο φάρο

οι στιγμές πλέκουν την ύλη

πλανητών πνευμάτων

παιδιά που βλέπουν το όνειρο

 ζώα που μυρίζουν λεία

στιγμές κεντούν στα κορμιά

φανερές διαδρομές  στου Έρωτα το μάτι

στα μονοπάτια τους θα βρεις

απομεινάρια από τον κλεμμένο σου χρόνο
υπόλοιπες αγάπες της καλής συνέχειας

Ποιήματ@ Το Καπέλο

Το Καπέλο

μνήμη Θεόφιλου Πασχαλίδη

στον δρόμο του απογεύματος

καπέλο πέταξαν
πνοές του ανέμου 

στου μνήματος την ταραχή

ήσυχα το καπέλο έγινε

βάζο για λουλούδια

και όσοι νωρίς μας άφησαν

έζησαν την στιγμή

η Άνοιξη ξεχάστηκε

και είπε του Ουρανού

πίσω να τους στείλει

και κείνος χαμογέλασε

λες και ήτανε παιδί

μα το καπέλο χάθηκε

απ’ των ματιών την πλάση

λεξούλα πήγε και έγινε

στο χέρι του Ποιητή

Βόλτα στην Άδεια Πόλη

Το βόλτα στην άδεια πόλη αναρτήθηκε στην ακόλουθη διεύθυνση τον προηγούμενο Αύγουστο. Είναι διαθέσιμο και εδώ: http://www.microstory.gr/#!volta-sthn-adeia-poli/c109w. Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Λάμπρο Δερμεντζόγλου για την αποδοχή του κειμένου και του εύχομαι καλή συνέχεια.

Ο αέρας φυσούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το κατάλαβε κοιτώντας δύο τύπους που έψηναν σκουμπριά σε μια αυλή γεμάτη ελιές, τα πρόσωπα τους χαϊδευόταν από τον καπνό. Δεν είχε πάρει το τραμ, όπως συνήθιζε όταν έκανε αυτή τη διαδρομή εδώ και τέσσερα χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που θέλησε να περπατήσει πηγαίνοντας σε αυτόν. Ήταν η πρώτη φορά που κάτω από το φουστάνι της, δεν φορούσε τίποτα.

Η πόλη ήταν έρημη εδώ και αρκετές μέρες είχε υποδεχτεί τον Αύγουστο δείχνοντας το ομορφότερο της πρόσωπο, αυτό που κρυβόταν κάτω από τις μάσκες που συνήθως φορούσε . Αυτή η ησυχία σταματούσε τα ρολόγια, τα κενά αποκτούσαν τη διάρκεια που χρειαζόταν για να γίνουν εικόνες. Τέτοια εποχή συνήθιζε να μένει στην πόλη, σηκωνόταν από το κρεβάτι λίγο πριν το μεσημέρι, και έπαιρνε τους άδειους δρόμους τα απογεύματα. 

Σε μια τέτοια βόλτα τον είχε γνωρίσει. Έγραφε μόνος, σε ένα λυπημένο καφενείο, τη δικιά του μπαλάντα. Την πρώτη νύχτα απλώς τον κοίταξε, τη δεύτερη πέρασε να τον νοιώσει, την τρίτη κάθισε δίπλα του. Όταν τέλειωσε τη σελίδα του, της μίλησε για τον αέρα, και της ζήτησε να γίνει το είδωλο του. Θα μεγαλώνεις μέσα στα κείμενα μου, της είπε. 

Πριν τη γνωρίσει, έγραφε μόνο όταν βρισκόταν με κόσμο. Τριγύριζε στα καφενεία, στα πάρκα, στο μετρό, με συμβατικά και ηλεκτρονικά σημειωματάρια. Όταν ήταν μικρός, έγραφε και κάθε που κοίταζε τη θάλασσα, αλλά δεν το άντεξε για πολύ. Αφού τη γνώρισε, έγραφε και σε κλειστούς χώρους, μόνο όμως όταν ήταν γυμνή. Στεκόταν όπως της ζητούσε, στο σπίτι του, σε δωμάτια που νοίκιαζαν, σε άδεια βαγόνια τρένων.  Γινόταν ένα μοντέλο που οι γραμμές του, πύκνωναν και  τύλιγαν τις λέξεις, γράφοντας την αύρα τους. Πριν ή μετά έκαναν έρωτα. Πλημμύριζε από την αίσθηση ότι η τέχνη περνούσε για λίγο πριν πάρει μορφή, μέσα από το κορμί της. 

Τους πρώτους χρόνους, του είχε ζητήσει να μην γράφει άλλο έξω, μετά όμως δεν την ένοιαζε. Όμως αυτός, σταμάτησε να γράφει στις εκδρομές. Μετά από λίγο καιρό, δεν είχε τη δύναμη να γράψει μακριά από τα σπίτια του. Θέλω πάντα να είσαι εδώ πριν αρχίζω, της έλεγε. Και μετά κοιτούσε το κορμί της, και έπειτα έγραφε και την κοιτούσε.

Άφησε την Ικτίνου για τη Ζεύξιδος, και πήρε να ψιθυρίζει τους πρώτους στίχους από το Killing Me Softly. Είχε κουραστεί να είναι το χώμα μιας γνώριμης και μονότονης πλέον βροχής. Ώρες ώρες, συνειδητοποιούσε γυμνή απέναντι του ότι ήταν η ίδια που τελικά τον παρατηρούσε. Και απορούσε, πως είναι δυνατόν να εξακολουθεί να γράφει με αυτόν τον παλιομοδίτικο τρόπο. Ο ίδιος της απαντούσε, ότι μόνο μέσω της ουτοπίας, μπορεί να προκύψει πραγματική δημιουργία. 

Ουτοπία είναι η ανθρωπιά έγραφε ο Adorno, δημιουργία να εμπνέεις τον εαυτό σου, συμπλήρωσε κοιτάζοντας το κουρασμένο είδωλο της σε μια βιτρίνα που χωρούσαν πολλές διαφορετικές βαλίτσες. Λίγο πιο πέρα, ένας νέος όμορφος άνδρας καθόταν στο έδαφος, και κρατούσε ένα ορθογώνιο χαρτόνι που έγραφε ΠΕΙΝΑΩ. Ανάμεσα στα πόδια του είχε ένα κουτί, όπου έπεφταν τα χρήματα όσων περαστικών, καταλάβαιναν, τι εννοούσε και μπορούσαν να αφήσουν κάτι. 

Πέρασε την πλατεία Ναβαρίνου, μπήκε στο Κεντρί και αγόρασε την Περίληψη του Κόσμου. Άνοιξε το βιβλίο και την κατέκλυσε η αίσθηση της περιπλάνησης. Περπάτησε για λίγο πάνω στην άμμο των φαντασιώσεων της, άκουσε το τραίνο να σφυρίζει στον σταθμό της Φλωρεντίας, και αυτή να το παίρνει μόνη, με τελευταίο σταθμό τη Βιέννη. Σε έναν γεμάτο διάδρομο, γνωρίζει έναν σαξοφωνίστα που κολλάει αφίσες για τα προς το ζην και έχει ένα γιο από μια ελεύθερη σχέση. Κάνουνε έρωτα σε ένα πανάρχαιο νεκροταφείο αυτοκινήτων, αφού πηδήξουν από το τρένο, σε μια στάση του λίγο πριν τα σύνορα.

Κατέβηκε προς τη θάλασσα, και περπάτησε για λίγο στο πλάι της, μέχρι που βρήκε ελεύθερο παγκάκι. Έβγαλε το καπέλο της, και θυμήθηκε μια φορά που είχε γδυθεί στο πλυσταριό. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ποίημα για τα υπόγεια. Ήταν από τις λίγες φορές, που ζήλεψε αυτή την αφοσίωση του στη γραφή. Στην πορεία, ωστόσο αντιλήφθηκε ότι ήθελε το γάλα που κυλούσε από τους πόρους της, για όση ώρα το χρειαζόταν. Έπειτα τίποτα, τίποτα και τα ίδια που έλεγε και η Ηρώ.

Έστρεψε το στήθος της προς την έρημη λεωφόρο. Σηκώθηκε και κίνησε για τα μυστικά σοκάκια, όμως άλλαξε γνώμη. Τάχυνε το βήμα της και επέστρεψε στον άνδρα που πεινούσε. Του έδωσε χρήματα σκύβοντας το κεφάλι της. Ένα χελιδόνι την κοιτούσε δυο ορόφους πιο πάνω. Απέφυγε το βλέμμα του, και κατευθύνθηκε στα μαγαζιά με τα αναμνηστικά. Αγόρασε ένα μικρό σημειωματάριο, με εξώφυλλο μια άποψη του λιμανιού. Του έγραψε ότι δεν θα τον ξανάβλεπε και το ταχυδρόμησε. Σταμάτησε ένα ταξί, και ζήτησε από τον οδηγό να περιφερθεί άσκοπα για λίγο στην άδεια πόλη.