Ποιήματ@ Δρόμοι

Πάνος Ιωαννίδης

Δρόμοι

γεμάτο βλέμμα ο άδειος ορίζοντας

πέρα από το σμάρι των πουλιών

που γυρίζει πίσω στα βαθιά βουνά

τα χέρια στο τιμόνι

διαλέγουν στροφές

σαν τα κορμιά δέχονται τη βροχή

αλλάζουν αγάπες λόγω του ανέμου

η καρδιά στο πιο κοντινό άπειρο

της φθαρμένης ζωής

μικρές μαχαιριές οι σταγόνες στο τζάμι

κλέβουν  στιγμές στο αόριστο μέλλον

το μελάνι στο νερό

ζωή που γυρεύει την ουτοπία

όπως τα παιδιά θυμούνται τη θάλασσα

διαλέγεις δρόμο διαλέγεις εξάρτυση

και συνεπώς είδος εξάρτησης

σε επιλέγουν όνειρα που γεννάνε θαύματα

στους επίγειους βυθούς

και συ τις λέξεις κάνεις διαδρομές
μόνος στους πολλούς
διαφορετικός με τους λίγους

πολύχρωμη πέτρα που κυλάει
στου βράχου την όψη