Ποιήματ@ Τρένα

Πάνος Ιωαννίδης

Τρένα

μοιάζει με αυγή

το απόγευμα ο ορίζοντας

καστανιές τρέχουν με ταχύτητα καταρράκτη

 κρύβουν τα πρόσωπα στο τζάμι

κάτω από το δέρμα του καιρού

θυμίζει κάννη

τη νύχτα το βλέμμα

όταν σταθμεύει σε αόρατες πόλεις

που ζητούν πίσω το αίμα τους

από τις κάμερες του κλεμμένου χρόνου

δείχνει σαν όνειρο

το πρωί το τούνελ

το τρένο μπαίνει μέσα του

όπως το παιδί στα ρούχα του

όπως το φως ζητά στο σκοτάδι

τα χαμένα τοπία