Riverboy (Πάνος Ιωαννίδης)
Φθινόπωρο
Μια βυσσινί βαλίτσα κάποιας ηλικίας έχει μείνει ανοικτή σε ένα μισογεμάτο από ανθρώπους και αυτοκίνητα σοκάκι. Ο άνεμος ανοίγει τα φύλλα της, όπως το χέρι γυρίζει τις σελίδες ενός μοναδικού βιβλίου ώστε ο αναγνώστης να δει τι γίνεται παρακάτω. Τα περιεχόμενα της βαλίτσας σκορπίζονται στην ατμόσφαιρα όπως τα φύλλα του φθινοπώρου: χορεύοντας ένα μοναχικό βαλς.
Αν αγαπάω κάτι στο φθινόπωρο, είναι αυτή η ενδιάμεση φάση των αισθήσεων, που σου δημιουργούν τη διαίσθηση ότι κάθε τι έχει τη θέση και τη φύση του στον κόσμο. Οι περίπατοι γίνονται πιο ανθρώπινοι καθώς συναντούν βλέμματα που αρχίζουν και αποζητούν τις εναλλακτικές διαδρομές του χειμώνα. Οι βόλτες με το αυτοκίνητο γίνονται ένα με τη μακεδονιτίκη μουντάδα που απλώνει τα πέπλα της στα γύρω βουνά σαν ανικανοποίητη νύφη. Οι νύχτες του φθινοπώρου είναι πιο μεγάλες από του καλοκαιριού, έτσι ότι λάμπει έχει περισσότερες ευκαιρίες να αναδειχθεί.
Το φθινόπωρο είναι γεμάτο γιορτές και μικρές χαρές, αόρατες στο άπειρο ρουτινιάρικο μάτι που έχει μάθει να βλέπει μόνο μέσα από το (υποτιθέμενο) νεοελληνικό καλοκαίρι. Το φθινόπωρο είναι ένα κείμενο βουτηγμένο στα χλωμά χρώματα με λέξεις βγαλμένες από την πέτρα και το νερό. Το φθινόπωρο είναι μια εικόνα γραμμένη με στάλες βροχής που δείχνει που μπορεί να διαβαστούν μη κατεστημένες αφηγήσεις. Ο καταρράκτης που κυλάει από το πνεύμα σου προς την καρδιά σου, χύνεται στις βάθρες του φθινοπώρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου