Πάνος Ριβέρης
σινιάλα της απέναντι όχθης
ένα απόγευμα
ακολούθησα τη βροχή
που άνοιγε
μονοπάτια ανάμεσα
στα κτίρια και
στα χάσματα
έφτασα γρήγορα
στα νεκροταφεία
εκεί η ησυχία
της ερημιάς έφερε
κοντά τους
πολλαπλούς εαυτούς μου
μας άφησες εδώ
με τα πνεύματα
χωρίς μια λέξη
χωρίς εικόνες
νύχτα με τη
νύχτα ακούμε το μοιρολόι τους
για όσα δεν
πρόλαβαν να γράψουν
για εκείνα που
είδαν χωρίς να θέλουν
μας άφησες εδώ
με τα πρόβατα τους λύκους τους βοσκούς
δίχως ασπιρίνες χωρίς
σοκολάτες ούτε μαχαίρια
μέρα στη μέρα βλέπουμε
να ψάχνουν
γκρεμό να πέσουν
παρθένες να αγαπήσουν
λέξεις να ματώσουν
τι ‘ναι αυτά που
μου λέτε
σε ένα άδειο μνήμα
γράφει
εδώ και στον έρωτα
όλοι και όλες ίσοι
οι νεκροί μου
έβαλαν τα γέλια
μετά τη φτηνή
μου απόκριση
ούτε τα πνεύματα είναι ίσα μεταξύ τους
μας πήρε μια ολάκερη
ζωή να το καταλάβουμε
κοίτα να το
μάθεις πριν να ‘ναι αργά
αφού πίσω δεν
μπορείς να μας πάρεις
τραγούδησαν πριν
χαθούν από το κενό μου
καθώς πήρα τον
δρόμο προς τον χρόνο μου
σταμάτησε να πέφτει
και η βροχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου