Ανέκδοτ@ Το Όπλο του Ποιητή

Πάνος Ριβέρης

Το Όπλο του Ποιητή

καθώς βάδιζα αμέριμνος

μέσα στη βροχή

σκόνταψα πάνω του
όπως κοίταζε του δρόμου την στροφή

το βλέμμα μου αντίκρισε ξαφνικά

το ένα του μάτι

ήταν σκοτεινό χωρίς κόρη

η ίριδα στραφτάλιζε στο βάθος

ζωή έτοιμη να χαθεί ανά πάσα στιγμή

για κάτι που δεν πιστεύει αλλά το ζει

το όπλο με κοίταξε με τη σειρά του

έχω τόσα να σε ρωτήσω είπε

αλλά δεν προλαβαίνουμε

οφείλω να σε πάρω μέσα μου

είναι στη φύση μου μη με παρεξηγείς

μόνη σου ευκαιρία να σωθείς
 να με κάνεις δικό σου

μελάνι έχω μπόλικο αποκρίθηκα

χύνεται  στου ποταμού την όχθη
και ξέρω να χάνομαι
στου πόνου τις σπηλιές

όμως για σφαίρες έχω λέξεις

θα σε γεμίσω και θα χτυπάς

στο ψαχνό των στιγμών

το όπλο εκπυρσοκρότησε

από την ταραχή του

και η σφαίρα έγραψε στο χέρι μου

τη μοίρα του ποιητή