Αναγνώσεις: Θαμμένοι στον Γρανίτη

Πάνος Ιωαννίδης

Αναγνώσεις

Μιμή Φιλλιπίδη-Θεοχάρη: Θαμμένοι στον Γρανίτη (Ωκεανίδα)

Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, υποστηρίζει μια λαϊκή ρήση. Πολλά είναι πολύ πιο διαφορετικά από ότι φαίνονται, θεωρεί το blog. Άλλωστε η noir λογοτεχνία γράφεται και διαβάζεται στην ευρύτερη περιοχή του γκρι. Εκεί που το άσπρο προσπαθεί να γίνει μαύρο και αντίστροφα. Εκεί που ποτέ, μα εντελώς ποτέ, η μάχη των δύο βασικών χρωμάτων ή αν θέλετε η μάχη του καλού και του κακού δεν λήγει με απόλυτο τρόπο καθώς κάθε νικητής είναι και λίγο ηττημένος.

            Το μυθιστόρημα της Μιμής Φιλλιπίδη-Θεοχάρη, Θαμμένοι στον Γρανίτη (εκδόσεις Ωκεανίδα), κινείται εντός αυτού του θεματικού πλαισίου. Αρκετά από τα στοιχεία της αφήγησης, των χαρακτήρων συμπεριλαμβανομένων δεν είναι όπως φαίνονται στο μάτι της κεντρικής ηρωίδας Μαίρης. Η Μαίρη μια σκηνοθέτρια ντοκιμαντέρ έχει εγκατασταθεί για λόγους σχόλης μαζί με τον σύζυγο της Στιβ, πανεπιστημιακό-δικαστικό ανθρωπολόγο, σε ένα μικρό χωρίο της ορεινής Δράμας τον Γρανίτη. Το χωριό δείχνει φιλήσυχο και γραφικό, οι κάτοικοι φιλόξενο και απλοί. Μέχρι που μια ξαφνική καταιγίδα ξεθάβει έναν σκελετό.

            Το γεγονός αυτό είναι αρκετό ώστε το ζευγάρι των ερευνητών-καλλιτεχνικό και επιστημονικό συνάμα (ωραίο εύρημα) να ξεκινήσει να σκαλίζει στα καλά θαμένα μυστικά του χωριού. Πλέον πολλά είναι διαφορετικά από όσα δείχνουν στο όμορφο χωριουδάκι, ενώ σταδιακά η στάση αρκετών ανθρώπων αλλάζει. Αλλάζει όμως και η αντίληψη που είχε η Μαίρη όχι μόνο για την ιστορία του Γρανίτη, αλλά και την ιστορία της ευρύτερης οικογένειας της. Και κυρίως αποδεικνύεται καθώς το μυστήριο φτάνει στο τέλος του, ότι το φύλο που φέρει ένας άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να είναι ένας κοινωνικά κατασκευασμένος ρόλος.

            Ωραίο αφηγηματικό τέμπο, πότε αργό πότε γρήγορο, ανάλογα με τον σκοπό της αφήγησης. Χαρακτήρες ολοκληρωμένοι τόσο όσο τους χρειάζεται η πλοκή, ενώ δεν μπορώ παρά να εκφράσω τον θαυμασμό μου για την τρομερή χρήση της ελληνικής φύσης στην ιστορία. Το ορεινό τοπίο καθορίζει την συμπεριφορά των ηρώων τόσο με την ομορφιά του όσο και με την ίδια την σκληρότητα του.

            Κλείνοντας ας μου επιτραπεί και ένα προσωπικό σχόλιο. Έχοντας περάσει σημαντικό μέρος του ελεύθερου χρόνου της παιδική ηλικίας μου στον Γρανίτη, θαύμασα ακόμη περισσότερο τη διακριτική χρήση της πραγματικής χωροταξίας και της ιστορίας του χωριού από την συγγραφέα. Αναμφίβολα η ιστορία της Φιλλιπίδη-Θεοχάρη τονίζει όχι μόνο ότι το είδος έχει μέλλον στην Ελλάδα, αλλά και ότι έχει και άξιους εκπροσώπους.