Αναγνώσεις: Μοιρολα3

Πάνος Ιωαννίδης

Αναγνώσεις

Βαγγέλης Ραπτόπουλος-Μοιρολα3 (Εκδόσεις Τόπος)

Να αντιστέκεται κανείς ή να μην αντιστέκεται; Ιδού το ερώτημα. Και αν ένας άνθρωπος αντιστέκεται για ποιον λόγο να το κάνει; Μα φυσικά για να διαμορφώνει ο ίδιος τη ζωή του, τη μοίρα του, το ριζικό του, ας το γράψουμε όπως θέλετε. Όχι μόνο για να έχει το άλλοθι, ότι τουλάχιστον προσπάθησε και πως τα όποια λάθη του είναι δική του ευθύνη, αλλά και για να έρχεται σε αμεσότερη αρμονία με το (ευρύτερο) οικολογικό περιβάλλον που τον φιλοξενεί.

            Το βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, Μοιρολα3 από τις εκδόσεις Τόπος ανοίγει μια δημιουργική και αλληγορική συνάμα συζήτηση για το (σπουδαίο) ζήτημα της ανθρώπινης στάσης πάνω σε αυτό που λέγεται ζωή. Ακολουθώντας, ξαναλέγοντας και αλλάζοντας το Παραμύθι χωρίς Όνομα, της Πηνελόπης Δέλτα, ο Ραπτόπουλος χρησιμοποιεί τη μυθική αφήγηση και φόρμα για να μιλήσει για πιο ρεαλιστικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος.

            Βρισκόμαστε σε ένα δυστοπικό μέλλον, σε μια χώρα που λέγεται Μοιρολατρία. Στο βασίλειο της Μοιρολατρίας επικρατούν η πείνα, η ασυδοσία, η αδιαφορία, η τεμπελιά και η καχυποψία. Η πρωταγωνίστρια της αφήγησης είναι η διάδοχος του χρόνου Έλλη, κόρη του βασιλιά Επιπόλαιου και της βασίλισσας Τρελότατης, μια γοητευτική πριγκίπισσα που περιφέρεται άσκοπα στην καμένη γη της Μοιρολατρίας μαζί με τον αδελφό της Κάσιο. Οι κάτοικοι της χώρας, οι Μοιρολάτρες δέχονται πλέον τα πάντα, ακόμη και τη ζέστη που έχει κατακλύσει στην καρδιά του χειμώνα. Και αυτό διότι έχουν μάθει πλέον να υποτάσσονται στη μοίρα τους.

            Η Έλλη μαζί με τον περίγυρο της προσπαθεί ωστόσο, δίχως πολλά αποτελέσματα. Μέχρι που η Μοιρολατρία δέχεται επίθεση από ένα γειτονικό βασίλειο και όλα τα ερωτήματα, υλιστικά και ιδεολογικά, λαμβάνουν πλέον μια δραματική υπόσταση. Οι Μοιρολάτρες έχουν μια τελευταία ευκαιρία να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

            Δεν γνωρίζω πολλά από παραμύθια, δεν έχω μεγαλώσει με αυτά. Διαβάζοντας μπόλικη λογοτεχνία, μπορώ να καταλάβω ότι ένα σύγχρονο παραμύθι που απευθύνεται σε ενήλικους αναγνώστες οφείλει να έχει έντονα τα στοιχεία της αλληγορίας, ενώ εκ των πραγμάτων εμπεριέχει και στοιχεία του πολιτικού μυθιστορήματος. Η Μοιρολατρία έχει και τα δύο και ίσως γι’ αυτό καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Η τροπή που παίρνει η πλοκή στο ύστερο μέρος του βιβλίου δεν μας αφηγείται τίποτε παραπάνω από το σοφό ρητό, πως πριν προσπαθήσεις να αλλάξεις τον κόσμο, φρόντισε να αλλάξεις τον εαυτό σου.