Λεκτικά Κενά: Επτά συν μία σημειώσεις για την νεοελληνική κρίση

Λεκτικά Κενά

Πάνος Ιωαννίδης

Επτά συν μία σημειώσεις για την νεοελληνική κρίση

Σημείωση Πρώτη. Στο Δίλημμα των Φυλακισμένων (Prisoner's Dilemma), ένα από τα γνωστότερα παίγνια, αμφότεροι οι παίκτες χάνουν όταν από κοινού επιλεχθεί η στρατηγική της σύγκρουσης. Σε πρώτη ανάγνωση, πάντα ο αδύναμος είναι αυτός που κάνει το πρώτο βήμα, καθώς η σύγκρουση οδηγεί μαθηματικά στη χειρότερη για αυτόν καταδίκη. Ωστόσο, όταν και ο δυνατός παίκτης δεν κάνει πίσω ρισκάρει την καταδίκη του σε δεσμά των οποίων τις αλυσίδες δεν έχει γνωρίσει ποτέ και συνεπώς δεν μπορεί να σπάσει εύκολα.In cauda venenum.

Σημείωση Δεύτερη. Το πρόβλημα του ύστερου καπιταλισμού δεν είναι τόσο ότι οι επικεφαλής διεθνών οργανισμών οι οποίοι κερδίζουν δίχως να φορολογούνται, εκατοντάδες χιλιάδες τον χρόνο, αποφασίζουν για περικοπές των χαμηλοσυνταξιούχων. Ούτε ότι τα μέσα ενημέρωσης προκρίνουν τα συμφέροντα των ολιγαρχιών. Το πρόβλημα εδράζεται στο ότι οι άνθρωποι της νέας γενιάς, οι οποίοι όντας αυτοί που πλήττονται ακόμη περισσότερο από την κρίση, είναι στην πλειονότητα τους είτε αδιάφοροι, είτε στη χειρότερη περίπτωση ενάντια σε κάθε εναλλακτική. Δυστυχώς ο Τσίρκας είχε δίκιο: τα πλάσματα που δεν αντιστέκονται είναι παντού τα ίδια-τους δείχνεις την άβυσσο και τρέχουν να πέσουν μέσα.

Σημείωση Τρίτη. Είναι τρομερό μέσα σε 100 χρόνια να επιχειρείται για τρίτη φορά η καταστροφή της Ευρώπης, για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα αλλά και ως μόνιμη απειλή για τη Δημοκρατία. Homo hominis lupus.

Σημείωση Τέταρτη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική υποκρισία, από το να έχεις βγάλει τα χρήματα σου έξω και να υποστηρίζεις την επιστροφή στη δραχμή. Ίσως όμως και να υπάρχει: να εκμεταλλεύεσαι την ύστατη ελπίδα για κάτι καλύτερο φτωχών και τσακισμένων από την κρίση συμπολιτών σου, πουλώντας όνειρο και δραχμιλίκι ενώ δεν έχεις ούτε ιδέα για το τι πρόκειται να συμβεί, ούτε καμία επαφή με τη νεοελληνική πραγματικότητα. Εκτός και αν θέλεις να αγοράσεις φτηνά στην κατάσταση που προωθείς. Εκτός και αν ταυτίζεσαι ακόμη και εν αγνοία σου με τα νεοφασιστικά και τα ακραία νεοφιλελεύθερα κέντρα της Ευρώπης.
Τα δάκρυα των νεόπτωχων συνταξιούχων έξω από τις τράπεζες είναι μόνο η αρχή ενός δράματος το οποίο είναι χρήσιμο για όλους και όλες να μην δούμε. Ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή θα κάνει τους φτωχούς φτωχότερους, θα σβήσει τη μεσαία τάξη και θα αναμορφώσει τη λούμπεν μπουρζουαζία αλλάζοντας λίγο τα χρώματα.Male parta male dilabuntur.

Σημείωση Πέμπτη. Όσο απεχθής είναι ο επαρχιώτικος εθνικισμός, άλλο τόσο κουτοπόνηρος είναι ο συμπλεγματικός διεθνισμός. Ειδικά όσων έχουν αλληλεπιδράσει με την Ευρώπη αποκλειστικά μέσω του υπολογιστή τους.

Σημείωση Έκτη. Νεοφιλελευθερισμός το ενδιάμεσο στάδιο του νεοφασισμού.

Σημείωση Προτελευταία. Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας-ειδικά από την είσοδο της στην Ευρωζώνη και πέρα- είναι τα έσοδα. Το χάσμα εσόδων-δαπανών οδήγησε μαθηματικά στον αλόγιστο δανεισμό και στην συνέχεια στο πρώτο και στο δεύτερο μνημόνιο. Η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή διαχεόταν από την άρχουσα τάξη προς τα κάτω σαν φτηνή μίμηση σε ένα πρόχειρα σχεδιασμένο παιχνίδι ρόλων. Η εφαρμογή των μνημονίων εδραίωσε την κρίση ως συνθήκη διαβίωσης, αποκλείοντας λόγω του νεοελληνικού τρόπου υλοποίησης τους, την οποιαδήποτε πιθανότητα ανάκαμψης. Η αβελτηρία κατάργησης προνομίων οθωμανικού τύπου, χρησιμοποιήθηκε ως φτηνό trade off ανάμεσα σε απαγωγείς και θύματα με τελικό στόχο την συνηθισμένη ψηφοθηρία. Κάπου όμως το πράγμα χάλασε και το σύνδρομο της Στοκχόλμης έπαψε να επαναλαμβάνεται όπως τα φρικτά δελτία των οκτώ. 
Αποτέλεσμα ήταν η Αριστερά να βρεθεί με τη θέληση της αγκαλιά με τον εκρηκτικό μηχανισμό, στην παραγωγή του οποίου ελάχιστα, μα πολύ ελάχιστα συνέβαλλε. Το τρίτο μνημόνιο, συνεπαγωγή της αδυναμίας των κοτζαμπάσηδων να γίνουν αστοί, είναι ελαφρύτερο σε σύγκριση με τα δύο πρώτα. Χτυπάει-έστω και λίγο- τις κοινωνικές ομάδες που δημιούργησαν το πρόβλημα και πλούτισαν από αυτό.
Δεν μου αρέσουν τα ευχολόγια. Μου αρέσει όμως να ζω την πραγματικότητα ως έχει, και έτσι να προσπαθώ να την αλλάξω. Η γενιά μου, εμείς τα Μωρά της Αθηνάς, που μάθαμε να χάνουμε από κούνια, θα σας διδάξουμε στη μάχη. Aut viam inveniam aut faciam.

Ύστατη Σημείωση. Το διαρκές δίλημμα του συγγραφέα είναι αν θα υπερασπίσει τις λέξεις του μπροστά στην Ιστορία. Συχνά οι λέξεις μας παραμερίζονται, μπροστά στις αδυσώπητες ιστορικές συνισταμένες που δημιουργούν γεγονότα, τα οποία στην απόλυτη έκβαση τους δεν θέλησε ποτέ κανείς. Λιγότερο συχνά οι λέξεις μας γράφονται πριν την Ιστορία, ανοίγοντας νέους δρόμους στην ποιότητα ζωής και στην αισθητική των ανθρώπων. Ακόμη πιο σπάνια, οι λέξεις μας είναι βέλη που στέλνουν στον κόσμο μυστικά σινιάλα από τα πιο απόκρυφα σημεία των καιρών μας. Δεν μπορούμε να πιάσουμε τις λέξεις. Οι λέξεις μας πετάνε.