Ποιήματ@ Βιολοντσέλο

Πάνος Ιωαννίδης

Βιολοντσέλο

τα μεσημέρια της Κυριακής είναι άβατα δάση

σπαρμένα από πυκνό βαμβάκι του κλεμμένου χρόνου

μόνον τότε μπορούν να σμίξουν

μακριά από διακριτικά βλέμματα

ο Μάνος Σιμωνίδης και η Έμμα Μποβαρύ

σε κάποιο ξεχασμένο από τα δόντια της αντιπαροχής

αρχοντικό της ανεπανάληπτης οδού Ρήγα Φεραίου

που κλείνει

τις ρωγμές των Επτά Πύργων με τα δάκρυα της Καυκάσου

όλα είναι ήρεμα εκείνη την ώρα

οι απόγονοι της εσωτερικής μετανάστευσης

κοιμούνται ήσυχοι μέσα σε καλοδιατηρημένα κλουβιά

τα τροχοφόρα αφήνουν καρδιές στα σοκάκια της Άνω Πόλης

και οι ποιητές καταπίνουν στίχους

νοιώθοντας τα ρίγη της ολότητας

αφού αγαπηθούν οι δυο μοναχικοί εραστές

συζητάνε βροχή στην πόλη ήλιο στις σπηλιές

την ώρα που η Ρήγα Φεραίου τραβάει πάνω της

τα όνειρα της επόμενης βδομάδας

αυταπάτες  ύστερων καιρών που σύντομα

θα μεταμορφώσουν ατελείς πράξεις σε επιλεκτικές θύμησες

τα πρώτα φώτα του απογέματος τους

θυμίζουν τον τρόμο του κενού