Κλασικά Μη Εικονογραφημένα # 2: Η Ζωή η Ίδια

Paco Ignacio Taibo II-Η Ζωή η Ίδια  (Άγρα, Κική Καψάμπελη)

Γραφή η Ζωή, είναι το ερώτημα που απασχολεί απανταχού τους γραφιάδες της οικουμένης. Πρώτα παρατηρείς και μετά γράφεις, λέει ένας χρυσοποίκιλτος κανόνας της λογοτεχνίας. Πρώτα ζεις, χορταίνεις πίκρα, συγκινήσεις, έρωτα, μίσος, φιλία, προδοσίες και μετά γράφεις για το ανθρώπινο είδος και την κυκλοφορία του στη ζωή, μου θυμίζει το ένστικτο του ερευνητή. Και πως συνεχίζεις να ζεις όταν δεν μπορείς παρά να γράφεις, ξεπηδά από το κενό της διαλεκτικής η νέα ερώτηση. Που επιζητά νέες  απαντήσεις που θα δώσουν ώθηση στο Σισύφειο γαϊτανάκι.

            Ο Paco Ignacio Taibo II (ο Δεύτερος, ο Πρώτος ήταν ο μπαμπάς του), εξόριστος Ισπανός στο Μεξικό από τα παιδικά του χρόνια λόγω της χούντας του Φράνκο, πιο Μεξικανός όμως και από τους αυτόχθονες, κατάφερε να μετασχηματίσει το προαναφερόμενο σχήμα σε αστυνομικό μυθιστόρημα. Η Ζωή η Ίδια είναι ένα εκπληκτικό μυθοπλαστικό αφήγημα, με αρχή μέση και τέλος της προσπάθειας του διανοούμενου να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Θέμα του βιβλίου, είναι κατά πόσο ένας συγγραφέας έχει τη δυνατότητα να αφήσει την πένα και να πάρει τα  όπλα (κυριολεκτικά), καθώς αναλαμβάνει αρχηγός της δημοτικής αστυνομίας σε μια εξόχως προβληματική περιοχή της χώρας.

            Ο Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο (το όνομα του συγγραφέα στο βιβλίο), αφήνει την καλή του, την ήσυχη κουλτουριάρικη ζωή του, και προσπαθεί να φορέσει τα γαλόνια μιας ζωής, που ούτε στα πιο τραβηγμένα noir μυθιστορήματα δεν υπάρχει. Πλαισιώνεται από ένα σύνολο γενναίων ανδρών που ξέρουν πολύ καλά τους κανόνες ενός παιχνιδιού, το οποίο ωστόσο θέλουν να αλλάξουν. Προς όφελος των πολλών και εις βάρος των λίγων, που χαίρονται τα αποτελέσματα του. Συνωμοσίες, πιστολίδι, χτυπήματα κάτω από τη μέση και μια ιστορική συγκυρία που μόνο με το μέρος τους δεν είναι, κάνουν την επανάσταση τους όνειρο μεξικάνικης νύχτας. Η φυλακή δέχεται τους αντάρτες όπως η μητέρα ουτοπία τα παιδιά της. Το εύρημα της τελευταίας σελίδας, με τους φυλακισμένους να θέλουν να παίξουν σκάκι εντός της φυλακής, συνοψίζει εν πολλοίς τα όσα συνέβησαν και κατέληξαν στις αγκάλες της.

            Έντονοι ρυθμοί στην αφήγηση, με παρεμβάσεις φιλοσοφημένης και αποστασιοποιημένης συχνά οπτικής, κάνουν το μυθιστόρημα να εισχωρεί στο πνεύμα σαν σπόρος καρπών που θέλουν ακόμη τον χρόνο τους. Τα γράμματα του Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο, στην αγαπημένη του Άννα-η οποία από την αρχή διαφωνεί με την επιλογή του- λένε πολλά περισσότερα για την σχέση ανάμεσα στην πολιτική στράτευση του συγγραφέα και στη ζωή την ίδια. Εκεί άλλωστε που σταματάει η πένα μας, ξεκινά ξανά η ζωή που συχνά είναι τόσο λίγη που μόνο με αλλαγές μπορεί να γίνει υποφερτή.

            Ένα noir μυθιστόρημα όχι μόνο για τους συγγραφείς, αλλά και για τους αναγνώστες. Η προσφορά του έγκειται στις πολλαπλές όψεις της ζωής, στην προσπάθεια της γραφής να τις καλύψει και στην αδυναμία του ανθρώπου να τις αλλάξει. Θεμελιώνοντας το όνειρο έρχεται η έμπνευση, μας λέει εδώ ο Taibo και έχει δίκιο.