Cinema Noir # 5 Detective

Detective

Σκηνοθεσία: Jean Luc Godard
Πρωταγωνιστούν: Laurent Terzieff, Jean-Pierre Leaud, Nathalie Baye, Claude Brasseur, Johny Hallyday, Allain Cuny, Aurelle Doazan
Σενάριο: Allain Sarde, Phillipe Setbon, Jean Luc Godard
 Παραγωγή: Allain Sarde, Christine Gozlan,

Η σπουδαία δράση, η καταστροφική δράση υπάρχει εκεί που όλα εμφανίζονται αδρανή και ακίνητα (Βασίλης Ραφαηλίδης)

Ακολουθώντας τον μεγάλο δάσκαλο που μας άφησε νωρίς, το negra literatura μιλάει απόψε για μια ταινία δράσης και καλαίσθητου μυστηρίου στην οποία συμβαίνουν ελάχιστα. Η υπόθεση θυμίζει σπασμένο κομπολόι με τις χάντρες του να πέφτουν μία μία στο κενό του απέραντου χρόνου. Ένας μαφιόζος που θεωρεί εαυτόν άρχων του μικροσκοπικού του σκότους, περιφέρεται με την κολοβή του οικογένεια, συζητώντας για την αναγκαιότητα ύπαρξης του κακού. Που δεν μπορεί να υπάρξει δίχως το καλό, καθώς το ένα είναι πιασμένο από το χέρι του άλλου με τις χειροπέδες της διαλεκτικής. 

     Η μαφιόζικη οικογένεια περνάει αργόσχολα τις μέρες και τις νύχτες της, σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο, καθώς ο πατριάρχης της απαιτεί τα χρήματα που δάνεισε στον μάνατζερ ενός μποξέρ με πολλές προδιαγραφές. Τα κροσέ του πυγμάχου δεν αποδείχτηκαν ωστόσο αποδοτική επένδυση, όχι γιατί ο ίδιος είναι πλέον παλιάλογο, αλλά γιατί τον χτύπησε κατακούτελα ο έρωτας. Έτσι προτιμά τις κατ ιδία προπονήσεις με το κορίτσι του, παρά τις ανοικτές που θα τον καταστήσουν ικανό για τρόπαια.
       Ένας έρωτας γεννιέται και ένας άλλος πεθαίνει σε αυτή την μικρή σκοτεινή ιστορία. Ο πολυπράγμων μάνατζερ έχει δανειστεί χρήματα και από ένα ζευγάρι επιχειρηματιών, οι οποίοι βλέπουν εκτός από την εταιρία τους και το νοικοκυριό τους να παραπαίει. Το ζευγάρι μένει αδρανές στο ίδιο ξενοδοχείο, όχι μόνο γιατί ο μαφιόζος προηγείται στην ιεραρχία του σύγχρονου καπιταλιστικού εποικοδομήματος, αλλά και για τον βασικό λόγο ότι λεφτά δεν υπάρχουν. 

         Ακόμη και ο ντετέκτιβ της υπόθεσης δεν έχει με τι να ασχοληθεί, καθώς όλοι οι ήρωες περιμένουν κάτι να συμβεί. Δεν έχει λοιπόν τι  να κάνει, τα όσα πολύτιμα έχει αποκομίσει από τις συναντήσεις του με τον πραγματικό άρχοντα του σκότους. Όπως εύστοχα τονίζει ο Ραφαηλίδης, ο καλλιτέχνης και ο ντετέκτιβ είναι παιδιά του Διαβόλου. Και αυτό διότι, είναι από τους λίγους που μπορούν να τον συναντήσουν και να συζητήσουν μαζί του ως ίσοι προς ίσον.

         Ο έρωτας φαίνεται να σαρώνει τα πάντα σε αυτό το μικρό αριστούργημα, κάνοντας τον άγριο μποξέρ φωτεινό άνδρα και τους δρώντες του σύγχρονου παραγωγικού συστήματος αδρανή όντα. Όπου υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει κερδοσκοπική δράση, φαίνεται να λέει ο Godard. Ή όπου υπάρχει έρωτας υπάρχει και ακινησία του γραμμικού χρόνου των μη ερωτευμένων που εξαρτώνται από τους ερωτευμένους.
      Ο κινηματογράφος ως μια πολυδιάστατη μορφή αφήγησης είναι παρών για να καταγράψει σε πρώτο επίπεδο την ολοκλήρωση του μυστηρίου που βασίζεται στον εκβιασμό (έναν νόμιμο και έναν παράνομο), και σε δεύτερο το μυστήριο του έρωτα που είναι το μοτέρ της αφήγησης. Το χάος που επικρατεί στο τέλος, τυπικά γκονταρικό κάνει το 13 να γίνει 31 αφού πέσει η πρώτη σφαίρα. Το φινάλε απλώς κλείνει το μάτι σε όσους και όσες αντιλαμβάνονται ότι ζωή και αφήγηση είναι αλληλένδετες έννοιες.