Κλασικά Μη Εικονογραφημένα #1: Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές

James Cain. Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές (Ιωάννα Κατρατζαφέρη, Μεταίχμιο)

Ο έρωτας ως αντώνυμο ή συνώνυμο του θανάτου είναι ένα από τα βασικά θέματα της λογοτεχνίας. Ο απαγορευμένος έρωτας, δηλαδή εκείνη η μορφή έλξης που δεν καθίσταται αποδεκτή από τα χρηστά ήθη, για σοβαρούς ή αστείους λόγους αδιάφορο, είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει όσο λίγα τη noir λογοτεχνία. Θεμελιώδες έργο αυτής της κατηγορίας είναι το δράμα Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές.

            Η υπόθεση θυμίζει ιστορία που έχεις ακούσει κάποτε και προκάλεσε την οργή, τη θυμηδία ή απλώς την υπενθύμιση ότι ζεις σε έναν άσχημο κόσμο.  Μια νέα γυναίκα, η πανέμορφη και φτωχή Κόρα, είναι παντρεμένη με έναν πολύ μεγαλύτερο της άντρα. Ο Νικ Παπαδάκης, μετανάστης που έχει πιάσει την καλή λειτουργώντας μια ταβέρνα κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου, είναι άσχημος και πεζός. Το γρήγορο χρήμα που έχει καταφέρει να κερδίσει, τον έχει κάνει να αντιληφθεί άμεσα την σημασία της ιδιοκτησίας. Με αποτέλεσμα να θεωρεί την σύζυγο του, μια κοσμητική προέκταση της.

            Μέρος της καθημερινότητας τους, γίνεται ο πλάνητας Φρανκ Τσέιμπερς, νέος όμορφος και ταλαντούχος με εμπειρίες που κινούνται γύρω από τα ελαστικά όρια της νομιμότητας. Ο Παπαδάκης προσλαμβάνει τον Φρανκ, ως παιδί για όλες τις δουλειές στη μπίζνα του, προσπαθώντας να τον κρατά όσο πιο μακριά από την Κόρα. Ωστόσο, η φύση αργά ή γρήγορα εκδηλώνει τις δυνάμεις της. Έτσι το γαϊτανάκι του τρελού έρωτα, δεν αργεί να κάνει την εμφάνιση του. Όμως όσο και να κρύβονται οι δύο εραστές, εξακολουθούν να είναι δέσμιοι του κατά συνθήκη αφεντικού τους. Παρά τις επάλληλες προσπάθειες διαφυγής, το οικονομικό τους πρόβλημα σε μια Αμερική που μαστίζεται από την οικονομική κρίση του μεσοπολέμου, μπορεί σύμφωνα με τα ηθικά τους κριτήρια να λυθεί μόνο με τον φόνο.

            Οι δύο νέοι επέλεξαν τη λύτρωση του έρωτα σε έναν κόσμο φτιαγμένο σε υλικά μέτρα. Οι βλάσφημοι δεν αργήσουν να συλληφθούν, και να έρθουν αντιμέτωποι με τις πράξεις τους. Ο φόνος ενός αθώου ανθρώπου, που κατάφερε να υλοποιήσει το αμερικάνικο όνειρο, ενός ανθρώπου που κατά τα φαινόμενα δεν πείραξε ποτέ του μυρμήγκι, συνιστά μεγάλη ιεροσυλία. Η Κόρα και ο Φράνκ, είναι δυο θύματα όχι μόνο του συστήματος, αλλά και των ίδιων των εαυτών τους. Δεν έχουν τη διαύγεια να δώσουν μια ευκαιρία στον έρωτα τους, προτιμώντας τη φυγή από το φόνο ώστε να έχουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν κατάματα την κοινωνική υποκρισία.
      Γραμμένο με νεύρο, το βιβλίο βασίζεται στην ταχύρρυθμη αφήγηση και στους έντονους διαλόγους. Κατα τον αφηγημητατικό αυτό τρόπο η αγωνία και το αδιέξοδο του ζευγαριού εκφράζονται άμεσα. Ακόμη οι εναλλαγές στο τέμπο των γεγονότων, υπογραμμίζουν την αβεβαιότητα ως βιωματική κατάσταση των ηρώων. Η αντίστιξη ανάμεσα στον έρωτα και στην καθεστηκυία ηθική περιγράφεται με γλαφυρές αναφορές στην ψυχολογική υπόσταση των φυγάδων και των διωκτών τους. Το προδιαγεγραμμένο τέλος τους. υπενθυμίζε τα όρια μεταξύ της συμβατικής και της πραγματικής ελευθερίας.

        Κλείνοντας, είναι χρήσιμο να αναφερθεί ότι το βιβλίο έχει μεταφερθεί πολλάκις στον κινηματογράφο. O Tay Garnett (Postman Always Ring Twice), o Luchino Viskonti (Obsession), o Θόδωρος Αγγελόπουλος (Αναπαράσταση), και ο Bob Rafelson (Postman Always Ring Twice), χρησιμοποίησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την ιστορία του James Cain,  δημιουργώντας κλασικά εικονογραφημένα φιλμ.