Καμπαρέ: Ο Μαύρος Γάτος

Σκηνοθεσία-Κείμενα-Σκηνογραφία: Χρήστος Δημητρίου

Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Γαλανίδης, Βαγγέλης Καλφόπουλος, Κλήμης Κεραμιτσόπουλος, Φώτης Κυριαζίδης, Χριστίνα Παπαποστόλου, Δημήτρης Φωτάκης, Εύη Χατζηνάκου, Γιώργος Παρδαλίδης, Κωνσταντίνα Ανδρέου, Βασιλική Εντερίδου, Νάνσυ Μιχαηλίδου, Ντολόρες, Κυριάκος Συφιλτζόγλου

Μουσική Παίζουν: Βασίλης Τριανταφύλλου, Αναστασία Πέκη, Τάσος Συμεωνίδης, Γεωργία Μίσχου, Χαράλαμπος  Διαμαντίδης, Γιώργος Ζαχαρίου, Ανέστης Κουρτίδης

Αν δεχθούμε τον αφορισμό του Adorno από τα Minima Moralia, ότι αποστολή της τέχνης είναι να βάζει χάος στην (όποια) τάξη, τότε η ανάγνωση των καλλιτεχνικών εγχειρημάτων, καθίσταται ευκολότερη. Σκοπός ενός καλλιτεχνικού έργου, είναι η ανάδειξη όψεων μιας πραγματικότητας που ξέρει να κρύβει καλά τον εαυτό της. Τόσο, ώστε οι άνθρωποι που δημιουργούν και οι άνθρωποι που καταλαβαίνουν την τέχνη, να είναι λίγοι, και συνεπώς να αδυνατούν να εδραιώσουν την αισθητική ως μια ποιοτικότερη ηθική.

            Ως εκ τούτου, το άλμα από την ποσότητα στην ποιότητα διαμέσου της σύνθεσης καλλιτεχνικών έργων, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον, όταν το άλμα εκκινεί εκατό χρόνια πριν και καταλήγει στην σημερινή Δράμα. Η μεγάλη απόσταση γίνεται μικρή από τον Μαύρο Γάτο, ο οποίος στην πορεία απεκδύεται το ένδυμα του καμπαρέ και φοράει τα ρούχα μιας σύγχρονης θεατρικής παράστασης. Αποτέλεσμα του καλλιτεχνικού νιάου νιάου, είναι πολλοί και πολλές από την αόρατη πόλη, να προσέρχονται προς Μαύρου Γάτου κοινωνία, σε μια μικρή πλην όμως ζεστή αποθήκη του σιδηροδρομικού σταθμού.

            Η απόδοση κειμένων περασμένων εποχών, σε παροντικές καταστάσεις που όλοι βιώνουμε συνιστά  τη μεγαλύτερη επιτυχία της παράστασης. Η μουσική καταφέρνει να γίνεται ένας ακόμη ρόλος, που υπογραμμίζει με εύσχημο τρόπο τα όσα συμβαίνουν επί σκηνής. Το γλυκόπικρο πανηγύρι που στήνεται εκεί, εμπεριέχει πολύ ταλέντο, που συχνά λόγω της εύκολης αναγνωρισιμότητας δεν διακρίνεται εύκολά σε μια επαρχιακή πόλη. Η ειρωνεία των μικρών ιστοριών, υποδηλώνει την  αδυναμία της ανθρώπινης κατάστασης να αποδεχτεί το ορισμένο της υπόστασης της.

            Κλείνοντας, κρίνεται αναγκαίο να τονιστεί ότι η μεγάλη προσέλευση σηματοδοτεί την ανάγκη του κόσμου για καλλιτεχνικές εκροές. Κάθε κοινωνία χρειάζεται τις αφηγήσεις της, και ακόμη περισσότερο όταν υφίσταται μετασχηματισμό. Η παράσταση Μαύρος Γάτος, πιάνει τον παλμό της εποχής σαν πουλί που παρατηρεί ποια κλουβιά ανοίγουν απόψε.