Ποιήματ@ Σάββατο Βράδυ

Βροχή κυλάει από τον δρόμο στο όνειρο

 σπασμένοι ουρανοί ενώνουν βλέμματα

καρδιά που ραγίζει στη βοή του ποταμού

Σάββατο βράδυ λίγο δικό σου λίγο δικό μου

το υπόλοιπο του φθαρμένου κόσμου

χάνεσαι στο βυθό

ψάχνεις στιγμές άλλων

σε αόρατους χρόνους

Σάββατο βράδυ όσο πιο μακριά τόσο κοντά

ενδιάμεσα η αλλαγή του χρόνου

τόσο νερό μέσα στη βάρκα
σαν κλάμα σε μάγουλο μωρού
γεμάτη ερημιά γεμίζει το κενό

μια πειρατεία Σάββατο βράδυ
 Σάββατο βράδυ λίγη ιστορία

ότι και να γράψεις δεν αρκεί

για να φτάσει το χέρι

στα μέρη του άπειρου