Πάνος Ιωαννίδης
Τα Μωρά της Αθηνάς
Τα Μωρά της Αθηνάς
χοντρές σταγόνες στάζουν από τη βρύση
διάφανες ματιές στον αόριστο πόνο
μπερδεύουν τα βήματα
από τις λέξεις στα πράγματα
γεννηθήκαμε στα πρώτα χρόνια της
Αθηνάς
τότε που η αγουρίδα έδινε μέλι και τα
δέντρα πίκρα
ο άνεμος σήκωνε τις μυθολογίες
στέλνοντας τες σε μυστικά πηγάδια
μουσικές γραφόταν για φανταστικές γιορτές
γέροι μεγάλωναν νέους που τους
έμοιαζαν
τα πεφταστέρια περισσότερα στους
χειμώνες
λιγότερες οι θάλασσες από τα βουνά
πουλιά που
ζούσαν σε σπηλιές
φίλτραραν τις πένες μας
ανεπίδεκτα αμυνόμενοι
καθώς
γυρεύαμε την άλλη πλευρά του φεγγαριού
στα βλέμματα του διαρκώς
αναβαλλόμενου καλοκαιριού
γεννούσαμε ψευδαισθήσεις σε άδεια
μπαλκόνια
κοιμόμασταν στα ξεχασμένα από τον
Τειρεσία κείμενα
προσδοκώντας τη ν.υ.χ.τ.α.
(νέο υπερηχητικό χτύπημα ταξικού
αγώνα)
τώρα τραγουδάμε ακόμα πιο μόνοι
όλοι και όλες μαζί
όλοι και όλες μαζί
σε τυφλούς που έχασαν τους
μονόφθαλμους
φωνές στην ομίχλη
σκιές σε αόρατες πόλεις
και γράφουμε στις πλάτες του χρόνου
στίχους ονειροπόλας ζωής
εμείς που μάθαμε να χάνουμε θα σας
διδάξουμε στη μάχη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου