Σήμερα ένα δικό μου ποίημα για τη θάλασσα.
Πάνος Ιωαννίδης
Θάλασσα
εντάξει
κανείς δεν πρόκειται να σε εξαντλήσει
λαμπυρίζουν
τα βλέμματα στο άγνωστο
κύμα
που χάνεται από
το
νερό στα ποιήματα βαθιά
στις
σπηλιές από τις λέξεις αφού
τσακίσει
τα όνειρα στα βράχια
γυναίκας
που τόλμησε να
βαδίσει
στα μονοπάτια των αφρών
όσες
οι ευχές τόσα τα νησιά
που
πληγώνουν μνήμες
της
φθαρμένης ζωής
φλέβες
φουσκώνουν
οι
διάφανοι βυθοί
στα
φτενά χέρια
παίρνεις
μαζί σου
πνεύματα
που γυρεύουν στα νερά
τον
μύθο ζωή να τον κάνουν
υπόγεια
ρεύματα τα πρόσωπα τους
ακόμη
και να σε πνίξουμε στα φιλιά
μένει
ξηρό το κομμάτι που
κάποιος
το είπε ανθρώπινο
πολύ
ανθρώπινο
νερό
που δεν γίνεται αίμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου