Ανέκδοτ@ Θεσσαλονίκη

Πάνος Ιωαννίδης 

Θεσσαλονίκη

σπασμένοι καθρέπτες στα σοκάκια

δείχνουν τον δρόμο των σκιών

που ακούει σε μια άλλη γλώσσα πέρα

από τα σύμβολα της φθαρμένης ζωής

γραμμένη στα υπόγεια μιλημένη

στα επιτηδευμένα ανεπιτήδευτα

 στέκια της οργής

ζεις από τα όνειρα σαν  γοργόνα

που ξέπεσε σε ξερονήσι

γύρω γύρω νερά και στη μέση

 η καρδιά σου δονεί

τις κεντρικές λεωφόρους στέλνοντας

σινιάλα στα καράβια  ότι εδώ βασιλεύει

το χρώμα γδαρμένων δερμάτων

εμείς που σε αγαπήσαμε σαν θετή μητέρα

ερχόμενοι από νέες πατρίδες παλιών

προσφύγων που δρόσισαν

με τα δάκρυα τους αόρατες πόλεις

βρήκαμε στο κορμί σου χνάρια

της ξεχασμένης ουτοπίας

και μάθαμε να ακούμε τις δεκαοχτούρες

στους άδειους χώρους σου

δέξου τον πόνο μας

όπως η θάλασσα τις μποτίλιες των ναυαγών