Ποιήματ@ Σπίτια

Πάνος Ιωαννίδης

Σπίτια

σπίτια είχα πολλά

για αιώνες εσώτερης ζωής

κανένα δεν είχε χτιστεί από τα τυφλά μου όνειρα

πόρτες άνοιγαν στις λέξεις μου χρόνο με το χρόνο

οι ζωές του νοικοκύρη έριχναν άγκυρα στην ξένη ζωή μου

κοιτούσα τα δωμάτια τους

να αερίζονται με αγάπη να μυρίζουν μίσος

κοιμόμουν στις αυλές τους

κάτω από το βλέμμα του πλάτανου

ξεχνούσα τον πόνο που θυμάται τον πόνο

στο στήθος των πονεμένων κοριτσιών

πιασμένος από τα χέρια ανέμελων φίλων
που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν

σωστά λέει ο ποιητής ότι τα σπίτια

πεισμώνουν  αν τα γυμνώσεις

ή ίσως η παραφορά μου να 
ήταν ο μόνος τρόπος

 να μάθω ότι υπήρχα

ως κόκκος σκόνης στους βαμμένους τοίχους

οι καθρέπτες σαν αντικρίζουν την κρύα θάλασσα

μαχαίρια γίνονται

τα κορμιά όταν κοιτάζουν άδεια την καρδιά

παγώνουν το αίμα τους

 παράθυρα κλείνουν

στον άνεμο που φέρνει συμφορά στα μπιμπελό

σπίτια έχω και τώρα

φαίνονται στο λοξό βλέμμα

τρελά ρολόγια που χτυπάνε τα μεσημέρια της Κυριακής

γίνονται στις ιστορίες μου

όπως το φθινόπωρο από το καλοκαίρι