Ποιήματ@ Αύγουστος

Πάνος Ιωαννίδης

Αύγουστος

δεν μοιάζω με κανέναν

οι μέρες των άλλων έχουν αδελφές

όλοι ξοδεύονται στον χρόνο

μόνος μου μένω

να κλείσω τα φθαρμένα βιβλία των εποχών

ίσως γιατί λάμπω

σαν αστέρι στους βυθούς

εκεί βρίσκονται οι

άνθρωποι στις διακοπές τους

αντάρτες του γραμμικού χρόνου

εραστές κυκλοτερών αφηγήσεων

εκεί χωρίζουν

οι αγάπες των καθημερινών δρόμων

πορείες που δεν στρώθηκαν από δυνάμεις της φύσης

στις σπηλιές μου γεννιούνται λιονταράκια

από μανάδες που αγάπησαν άντρες

που δεν υπήρξαν παρά μονάχα σε κάποιες

άγνωστες νύχτες ηδονής παραφοράς ή απλώς 
σκέτης τρέλας

των οποίων την αλήθεια ποτέ δεν θα μάθουμε

στους γκρεμούς μου πεθαίνουν ήρωες

από χέρια καθαρά σαν αίμα που

γίνεται μελάνι την αυγή

όσα χρόνια και να περνούν οι ώρες μου

δεν μαθαίνουν την επανάληψη εις το ορθό

μια θάλασσα κλειστή τα δάκρυα μου