Ποιήματ@ Ουτοπία

Πάνος Ιωαννίδης

Ουτοπία

έρχεσαι όταν δεν σε θέλω

σαν το ήσυχο πυρρόξανθο φως τα φθινοπωρινά μεσημέρια

που με κάνει να νοσταλγώ ότι ξέχασα να ζήσω

φεύγεις όταν σε χρειαζόμαστε

γρήγορη βροχή στη ξερή γη

που δεν προλάβαμε να κάνουμε πατρίδα

μαύρη θάλασσα στις κόκκινες αχτίδες της ιστορίας

η πνοή σου

εκτός γραμμικού βλέμματος

τα μονοπάτια σου

αόρατοι οι τόποι σου

όπως ο χρόνος τον Αύγουστο

είσαι η άλλη πλευρά του φεγγαριού

γράφουν οι φωνές στα εσώτερα βιβλία

μια μυστική Θεά που διαφεντεύει

τα απαγορευμένα νεκροταφεία του πνεύματος

εκεί που γεννάται η αλλιώτικη ζωή

θέλουμε ένα πρωινό να σε βρούμε

να λαγοκοιμάσαι όμορφη σαν τον θάνατο

στο τρένο που μας πάει στη δουλειά

και να χαθούμε στις μυστικές στοές

ενός ατέρμονου ονείρου