Ποιήματ@ Τέλος Ενοχής

Πάνος Ιωαννίδης

τέλος ενοχής

στα χέρια μου για χρόνια μάτωναν ανθισμένα τριαντάφυλλα τα κλαριά τους βυθιζόταν στις φτενές μου φλέβες και τα μάτια τους θολά δίκαζαν τις θύμησες που κρυβόταν στην πονεμένη μου καρδιά έδειχναν ένοχες χωρίς να είναι τα χέρια μου δεμένα στα κάγκελα ενός αόρατου κλουβιού πολύ περήφανος να υπερασπιστώ το πολύχρωμο μεδούλι μου πολύ μόνος να ενάγω τους κλέφτες του κλεμμένου μου χρόνου τα βλέμματα μου κλειστά στις αλλαγές των εποχών μέχρι που ξύπνησα ένα σκοτεινό πρωινό στην αγκαλιά μιας αόρατης σπηλιάς με ένα μπουκέτο λέξεις κάτω από τη γλώσσα και ένα μαχαίρι γεμάτο μελάνι στο τρίτο μου χέρι που σβήνει τα βλέμματα του άλλου από τη μικρή μου ιστορία αθωώνοντας το είδωλο μου από την αδυναμία να ενώσει τα κομμάτια του σπασμένου καθρέπτη