Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

3 Ποιήματα του Δημήτρη Π. Κρανιώτη


Σήμερα το negra literatura έχει τη χαρά και την τιμή να φιλοξενεί τρία ποιήματα ενός σπουδαίου ποιητή, του Δημήτρη Π. Κρανιώτη.


Δημήτρης Π. Κρανιώτης -Τρία Ποιήματα

Παζλ

Να γεννιέμαι στο δάσος
από νερό και χώμα.
Δέντρο να γίνομαι
σκορπίζοντας τα φύλλα.
Να αιωρούμαι ανίερα
ως παζλ στον αέρα.
Να με τρώνε τα πουλιά
ως ρυτίδες με χρώμα.
Ν’ αναζητώ
με “Silver Αlert'
δίχως όνομα
εμένα.



Χώματα και Χρώματα

Έσπασα μέσα μου
δυο ποτήρια κρασί,
και τρεις κούπες τσάι,
μα δεν έκοψα το ψωμί
με το μαχαίρι
που πισώπλατα
κάρφωσα τη λογική μου,
το βράδυ που ξέφυγε
η ανάσα μου
απ’ το μετέωρο γιατί,
όταν αράχνη έγινε
και παγίδευσε
χώματα και χρώματα
που η ζωή γεννάει
και τυραννάει
καταραμένες ώρες
έμπνευσης και θανάτου.



Παντός Καιρού

Προφταίνω να φύγω
μα υπομένω,
σαν κλάδεψα
λίγα χρήματα
για μπρέκφαστ αναψυχής.
Μάταια διακόπτω
τον ειρμό μου
με τάιμ άουτ
κι απρόσεκτα
θερίζω το χρόνο.
Με ποινές παντός καιρού
τον αποκαθηλώνω.


Για τον Δημήτρη Π. Κρανιώτη:  


Ο Δημήτρης Π. Κρανιώτης είναι ιατρός παθολόγος και ποιητής από τη Λάρισα. Έχει εκδώσει 7 ποιητικές συλλογές: “Ίχνη' (1985), “Πήλινα Πρόσωπα' (1992), “Νοητή Γραμμή' (2005), “Θίνες' (Ρουμανία 2007), “Ενδόγραμμα' (εκδ. Μαλλιάρης Παιδεία, 2010), “Έδδα' (Ρουμανία 2010), “Ψευδαισθήσεις' (Ρουμανία 2010).

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Αναγνώσεις: Βαβέλ Ώρα Μηδέν

Πάνος Ιωαννίδης

Αναγνώσεις

Guy-Philippe Goldstein Βαβέλ Ώρα Μηδέν, 
Εκδόσεις Πόλις (μετάφραση Στέλα Ζουμπουλάκη),




Ίσως το κατάλληλο υπόδειγμα κατανόησης του περίπλοκου κόσμου, τόσο στη γεωπολιτική όσο και στην οικονομική του διάσταση, να είναι το φαινόμενο της πεταλούδας. Σύμφωνα με τη βασική του ρήση: «αν μια πεταλούδα κουνήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, τότε μπορεί να βρέξει στην Κίνα». Το φαινόμενο της πεταλούδας δεν είναι κάτι παραπάνω, από μια εκλαϊκευμένη και ίσως ποιητική μεταφορά της Θεωρίας του Χάους. Με δυο λόγια, μας λέει ότι ένα μικρό και ίσως ασήμαντο γεγονός, μπορεί να προκαλέσει μια σειρά από απρόβλεπτες διαταραχές και επιπτώσεις στο σύνολο του συστήματος όπου παρατηρείται.
            Το ωραίο βιβλίο του Guy-Philippe Goldstein Βαβέλ Ώρα Μηδέν, από τις Εκδόσεις Πόλις (μετάφραση Στέλα Ζουμπουλάκη), συνιστά μια πρωτότυπη λογοτεχνική μεταφορά μιας γεωπολιτικής κρίσης, με έντονο το στοιχείο του noir. Η Αμερικανίδα πράκτορας Τζούλια ‘Ο Μπράιεν βρίσκεται σε μυστική αποστολή με σκοπό να αντλήσει πληροφορίες από τον Δρ. Άλμπεριχ, πρώην Ναζί, πρώην συνεργάτη της Ε.Σ.Σ.Δ. και νυν περιφερόμενο και απροστάτευτο υπέργηρο ευφυή άνθρωπο, σχετικά με τα συστήματα πληροφορικού πολέμου. Πρόκειται για μια αποστολή ρουτίνας, που στόχο έχει να μεγιστοποιήσει την προστασία του συστήματος που υπηρετεί η Ο’ Μπράιεν, από κάθε δυνητική απειλή. Την ίδια ώρα μια τεχνητή πολιτική κρίση ανάμεσα στην κινέζικη κυβέρνηση και στην κυβέρνηση της Ταϊβάν, που έχει ως στόχο την ενίσχυση του πληροφορικού οπλοστασίου της πρώτης, προκαλεί νέες αναταράξεις στο διεθνές σύστημα. Παράλληλα, οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις επιχειρούν να ενισχύσουν- με αθέμιτα πληροφορικά μέσα- τη θέση τους στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το χάος.
            Μέσα σε λίγες μέρες ολόκληρος ο πλανήτης έχει γίνει ένα ατελείωτο πεδίο δυνητικής μάχης, ανάμεσα σε μικρούς, μεγάλους, επιτιθέμενους και αμυνόμενους παίκτες. Τα μέσα ανάδειξης και αναπαραγωγής του χάους δεν είναι άλλα από ιούς πληροφορικής που εξολοθρεύουν κάθε οικονομική, πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα σε λίγα λεπτά. Ένας παγκόσμιος πόλεμος είναι προ των πυλών με ανεξέλεγκτες συνέπειες για πλούσιους και φτωχούς. Η πράκτορας Τζούλια ‘Ο Μπράιεν, βρίσκεται μόνη σε αυτόν τον κυκεώνα, έχοντας όμως απεριόριστες ικανότητες που της οφείλει όχι μόνο στην εκπαίδευση και στο ταλέντο της στις μυστικές υπηρεσίες, αλλά και στον μεγάλο της έρωτα. Θα καταφέρει να αποκαλύψει μια αλήθεια, που είναι επώδυνη όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για το σύνολο της ανθρωπότητας καθώς έρχεται σε αντίθεση με κάθε ανθρώπινη υπόσταση.
            Η συνεισφορά του βιβλίου δεν βρίσκεται τόσο στην πρωτότυπη ανάλυση των νέων μορφών πολέμου, και στον λογοτεχνικό μετασχηματισμό του. Ούτε στην ιδιαίτερα εμπεριστατωμένη παράθεση των διαφορετικών απόψεων και θεωριών για τον πόλεμο, την πληροφορική, την κυβερνητική, την οικονομική θεωρία. Το Βαβέλ Ώρα Μηδέν καταφέρνει να θυμίσει ότι ακόμη και στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης ευμάρειας, όπου σε όλα τα πεδία επικρατεί η κοινή γλώσσα της ατομοκρατίας και της ομοιομορφίας, ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι μόνος του και αβοήθητος στις σκοπιμότητες μιας άλογης εξουσίας. Παρά το σπουδαίο ζήτημα που πραγματεύεται το βιβλίο δεν προτείνει καμία μεγαλεπήβολη λύση στο πρόβλημα της μάχης ανάμεσα στο άτομο και στην εξουσία, παρά μόνο αυτή της αναζήτησης της αλήθειας ως προσωπικής και ίσως τελικά συλλογικής λύτρωσης. 

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Αόρατες Πόλεις: Λονδίνο

Λονδίνο:Σημασία έχει το ταξίδι




το κάθε τι  στη θέση του



leissure 



Sherlock Holmes' Eye



circus in motion



πίσω μπρος και ενδιάμεσα



ένα καράβι η ζωή μας



νύχτα στάσου



αντέχοντας στην φθορά του χρόνου



urbanism in question


very british



συνθήκη διαβίωσης


the end is the beggining is the end



Camden Town


που πως πότε



urban sprawl



μπαίνοντας στην Tate

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Αναγνώσεις: Τόκιο Έτος Μηδέν


Αναγνώσεις

Πάνος Ιωαννίδης


David PeaceΤόκιο Έτος Μηδέν (Εκδόσεις Τόπος, μτφ Μαίρη Σαρατσιώτη)



Πόλεμος πατήρ παντών, λέει ο Ηράκλειτος δηλώνοντας κατά τον τρόπο αυτό την σημασία της σύγκρουσης, αλλά και της σύνθεσης στη διαμόρφωση της Ιστορίας. Οι συνέπειες βέβαια ενός πολέμου, φανερού ή μυστικού αδιάφορο, έχουν μεγαλύτερη σημασία από τον ίδιο τον πόλεμο. Οι οποίες είναι ακόμη εντονότερες όταν έχουμε να κάνουμε με έναν παγκόσμιο πόλεμο, με τον μισό πλανήτη να έχει στραφεί εναντίον του άλλου μισού. Σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε παρά να έχουμε Νικητές και Ηττημένους με τους δεύτερους να βρίσκονται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση.
            Το μυθιστόρημα του David Peace, Τόκιο Έτος Μηδέν (Εκδόσεις Τόπος, μτφ Μαίρη Σαρατσιώτη) τοποθετεί την πλοκή του στην Ιαπωνία το 1946. Ένα χρόνο μετά τη βίαιη συνθηκολόγηση και τη ρίψη της ατομικής βόμβας, το χάος εξακολουθεί να βασιλεύει στη χώρα. Επικρατούν η πείνα, η ανέχεια, η πορνεία και το χάος με τους κατακτητές Αμερικανούς να διαφεντεύουν τόσο στις τυπικές όσο και στις άτυπες μορφές εξουσίας.
            Μέσα σε όλα αυτά, λαμβάνει η χώρα η συστηματική εξαφάνιση και δολοφονία νέων γυναικών στο Τόκιο. Οι σκοτωμένες γυναίκες οι οποίες πριν δολοφονηθούν βιάζονται, έχουν όλες κάτι το κοινό. Εκτός από τη νεαρή τους ηλικία-σχεδόν όλες είναι κάτω από είκοσι ετών- βρέθηκαν νεκρές για λόγους επιβίωσης. Συγκεκριμένα, οι γυναίκες δολοφονήθηκαν στην προσπάθεια τους να βρούνε τα χρειώδη πουλώντας ακόμη με τον ένα ή τον άλλον τρόπο το κορμί τους.
            Η έρευνα αυτής της έσχατης υπόθεσης ανατίθεται, μεταξύ άλλων, στον ντεντέκτιβ Μινάμι, έναν επιθεωρητή της μητροπολιτικής αστυνομίας του Τόκιο. Το σώμα στο οποίο ανήκει ο Μινάμι, λειτουργεί στο ίδιο χάος στο οποίο βρίσκεται η ιαπωνική κοινωνία. Οι αστυνόμοι του χρηματίζονται εύκολα, αλλάζουν στρατόπεδο και ομάδες εντός της υπηρεσίας με το παραμικρό, ενώ δραστηριοποιούνται με βάση την αρχή ο σώζων εαυτών σωθείτο.
            Ο Μινάμι ο οποίος δεν είναι καλύτερος, ούτε χειρότερος από τους συναδέλφους του, διαθέτει ένα μοναδικό ένστικτο ερευνητή το οποίο τον καθοδηγεί και τον ωθεί να πάει κόντρα στις διαταγές των ανωτέρων του. Αυτές οι επιλογές του πληρώνονται, ωστόσο η άγνοια κινδύνου που τον χαρακτηρίζει παραμένει. Ίσως γι’ αυτό καταφέρνει να δώσει στο τέλος μια μοναδική διάσταση στην επίλυση των δολοφονιών των νεαρών κοριτσιών.
            Ο David Peace στήνει ένα μοναδικό σκηνικό αφήγησης, με έντονη τη θεατρικότητα των ηρώων και των πράξεων τους. Πρόκειται άλλωστε για το πρώτο μέρος της Τριλογίας του Τόκιο, η οποία αναφέρεται στη μεταπολεμική περίοδο της ιαπωνικής ιστορίας. Μια έντονης ιστορικής περιόδου που ανάγκασε μια ολόκληρη χώρα να αλλάξει ταυτότητα για να επιβιώσει.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Ποιήματ@ Τέλος Ενοχής

Πάνος Ιωαννίδης

τέλος ενοχής

στα χέρια μου για χρόνια μάτωναν ανθισμένα τριαντάφυλλα τα κλαριά τους βυθιζόταν στις φτενές μου φλέβες και τα μάτια τους θολά δίκαζαν τις θύμησες που κρυβόταν στην πονεμένη μου καρδιά έδειχναν ένοχες χωρίς να είναι τα χέρια μου δεμένα στα κάγκελα ενός αόρατου κλουβιού πολύ περήφανος να υπερασπιστώ το πολύχρωμο μεδούλι μου πολύ μόνος να ενάγω τους κλέφτες του κλεμμένου μου χρόνου τα βλέμματα μου κλειστά στις αλλαγές των εποχών μέχρι που ξύπνησα ένα σκοτεινό πρωινό στην αγκαλιά μιας αόρατης σπηλιάς με ένα μπουκέτο λέξεις κάτω από τη γλώσσα και ένα μαχαίρι γεμάτο μελάνι στο τρίτο μου χέρι που σβήνει τα βλέμματα του άλλου από τη μικρή μου ιστορία αθωώνοντας το είδωλο μου από την αδυναμία να ενώσει τα κομμάτια του σπασμένου καθρέπτη

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Ποιήματ@ κυριακάτικο

Πάνος Ιωαννίδης

κυριακάτικο


τα σύννεφα κάλυπταν τα βήματα
καθώς ο καιρός μου έβρισκε την πόλη
γύρευα τη βροχή
όπως το παιδί τη χαμένη του μάνα
τα βλέμματα μου χρωμάτιζαν γκρίζους δρόμους

μια μονότονη μελωδία κάθε φορά
η επίσκεψη στην πόλη
έχασε το τέμπο μια ηλιόλουστη μέρα όταν
όλα ήταν όπως έδειχναν
και οι λέξεις έβρισκαν το νόημα τους

ελλειπτική εικόνα κάθε φορά
η αναχώρηση από την πόλη
το πνεύμα σου ξεχνιέται
σε πίνακα ζωγραφικής
που δείχνει τον εαυτό σου
να προσφέρει στη ζωή την αξία της

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Αναγνώσεις: Το Παρίσι εν Καιρώ Ειρήνης

Πάνος Ιωαννίδης

Αναγνώσεις

Gilles Martin-Chauffier-Το Παρίσι εν Καιρώ Ειρήνης
(εκδόσεις Πόλις, μετάφραση Γιάννης Στρίγκος),



Η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί ίσως το σημαντικότερο χαρακτηριστικό των κοινωνιών που έχουν οργανωθεί και προσπαθούν να λειτουργήσουν στο πλαίσιο της ανοχής και της διαφορετικότητας. Η πολυπολιτισμικότητα βασίζεται στην αρχή, ότι η φυλετική καταγωγή και οι λαογραφικές συνήθειες και φυσικά ο τρόπος ζωής που απορρέουν από αυτές είναι απολύτως σεβαστές από όλους και όλες. Είναι εύλογο, ότι η γλώσσα και η θρησκεία συνιστούν τα δύο βασικά στοιχεία κάθε πολιτισμού και κατά επέκταση κάθε διαφορετικής καταγωγής. Συνεπώς, η πολυπολιτισμικότητα υπό μία σχετικά απλή ματιά, δεν συνιστά κάτι περισσότερο από την ανοχή του Άλλου ως ξένου, αλλά και από τη δυνατότητα μας να ζήσουμε ειρηνικά με όλους όσοι δεν είναι σαν εμάς.
            Το μυθιστόρημα του Gilles Martin-Chauffier, Το Παρίσι εν Καιρώ Ειρήνης, (εκδόσεις Πόλις, μετάφραση Γιάννης Στρίγκος), πραγματεύεται με ευφυή τρόπο χρησιμοποιώντας την αφήγηση της noir αισθητικής το συγκεκριμένο ζήτημα.  Στο 18ο διαμέρισμα του Παρισιού, μια περιοχή όπου κατοικείται από μετανάστες διαφορετικής προέλευσης ζει και εργάζεται ο επιθεωρητής Ερβέ Κερζενεάν. Ένας μπάτσος μόνος και γοητευτικός με αίσθηση καλού γούστου που γυρεύει την άνετη ζωή, λίγο πριν το κατώφλι της μέσης ηλικίας, άλλοτε καλός, άλλοτε κακός, γκρίζος όσο το επάγγελμα του αλλά και το μυθιστόρημα στο οποίο πρωταγωνιστεί.
Μέρος της αποστολής του επιθεωρητή Κερζενεάν είναι να διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στις φυλετικές ομάδες που ζουν στην περιοχή της αρμοδιότητας του. Άραβες, Εβραίοι, Κιζένοι και Αφρικανοί συνιστούν ένα μοναδικό κοινωνικό και πολιτισμικό παλίμψηστο στην πρωτεύουσα μιας χώρας, που είναι γνωστή πέρα από την ομορφιά της και για την ανοχή της. Όταν όμως οι καθημερινές έκνομες ενέργειες οδηγούν στην απαγωγή ενός νεαρού Εβραίου από μια ομάδα Αράβων, τότε το παιχνίδι αρχίζει και λαμβάνει επικίνδυνες διαστάσεις.
Σε αυτό το πανέμορφο μυθιστόρημα υπάρχουν όλα τα στοιχεία του παραδοσιακού noir, μετασχηματισμένα στην σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης. Σχεδόν όλοι οι ήρωες είναι τόσο κακοί όσο και καλοί και αυτό το στοιχείο είναι που τους ωθεί να δραστηριοποιηθούν στην αφανή μα τόσο ρεαλιστική περιοχή του γκρι. Υπάρχει μια μοιραία γυναίκα που κινεί τα νήματα, υπάρχει ένας μπάτσος ευαίσθητος και σκληρός, υπάρχει ένα ολόκληρο κρατικό σύστημα που δείχνει να αδυνατεί να διαχειριστεί την ίδια την κοινωνία που δημιούργησε.
Το Παρίσι εν Καιρώ Ειρήνης, είναι επίκαιρο όχι μόνο λόγω των πρόσφατων τραγικών γεγονότων στη Γαλλία. Είναι επίκαιρο διότι αντανακλά μια Ευρώπη που έχει αρχίσει να γερνάει και δεν θέλει να το παραδεχτεί και κυρίως δεν κάνει τίποτε για να βελτιώσει τον εαυτό της. Ωστόσο, προς το τέλος της ιστορίας αναδεικνύεται με πολύ εύσχημο τρόπο ότι καθένας από εμάς έχει με τον τρόπο του το δικό του μερίδιο ευθύνης στην παρακμή που μας περιβάλει. 

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Αόρατες Πόλεις: Timisoara

συνεχίζουμε τη βόλτα στις αόρατες πόλεις με μια στάση στην Timisoara


η λατρεία στα σύννεφα


κάτι που να μη γίνεται ουρλιαχτό και οφθαλμαπάτη


τα βιβλία στα κάγκελα


άδειοι χώροι γεμάτα βλέμματα


η ώρα του ήλιου



περιμένοντας τα σώματα


σοκάκι της έμπνευσης


η δύναμη στα μπαλκόνια



οι εστίες της φυγής



αστικό σαββατοκύριακο

καλαισθησία

εκπαιδεύοντας καλλιτέχνες


λίγη γνώση ακόμα

στον δρόμο