Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Ποιήματ@ Καμουφλάζ



Πάνος Ιωαννίδης

Καμουφλάζ

Σημασία δεν έχει να κάνεις εικόνες με νόημα
αλλά να δίνεις νόημα στις εικόνες είπε ο δάσκαλος
Άρα δηλώνω εγώ ο μαθητής
το ζήτημα είναι να προσφέρεις νόημα στις λέξεις

Αν είσαι ποιητής
Δεν θα στο πούνε τα αστέρια ή οι θάλασσες
Δεν θα το μάθεις από την τσούπρα που σε έριξε ψάχνοντας
κάτι διαφορετικό με συνηθισμένο τρόπο
Δεν θα το κρίνει ο πνευματικός σου νταβατζής

Θα σε νοιώσει μια νοικοκυρά
ανακατεύοντας τη βραδινή μακαρονάδα ψάχνοντας
να ρίξει στην σάλτσα όσα δεν έζησε
Θα σου κάνει χειραψία με το βλέμμα της ήττας
ο οδηγός του πρωινού απορριμματοφόρου που
έμαθε να συλλέγει τα πιο άχρηστα διαμάντια
Ίσως σε αγκαλιάσει ο σκίουρος
με ειδικότητα στο ροκάνισμα του ξυπνητηριού
Ή σε φιλήσει η δεκαοχτούρα που ενστικτωδώς
είθισται στο να κυκλώνει τον πόνο με το τραγούδι της

Αν έχεις παρόμοιες ψευδαισθήσεις
φρόντισε να μάθεις να κρύβεσαι καλά καθώς

η ποίηση μαγνητίζει όσο τίποτε άλλο τα κενά

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Ποιήματ@ Βιολοντσέλο

Πάνος Ιωαννίδης


Βιολοντσέλο

τα μεσημέρια της Κυριακής είναι άβατα δάση
σπαρμένα από πυκνό βαμβάκι του κλεμμένου χρόνου
μόνον τότε μπορούν να σμίξουν
μακριά από διακριτικά βλέμματα
ο Μάνος Σιμωνίδης και η Έμμα Μποβαρύ
σε κάποιο ξεχασμένο από τα δόντια της αντιπαροχής
αρχοντικό της ανεπανάληπτης οδού Ρήγα Φεραίου
που κλείνει
τις ρωγμές των Επτά Πύργων με τα δάκρυα της Καυκάσου

όλα είναι ήρεμα εκείνη την ώρα

οι απόγονοι της εσωτερικής μετανάστευσης
κοιμούνται ήσυχοι μέσα σε καλοδιατηρημένα κλουβιά
τα τροχοφόρα αφήνουν καρδιές στα σοκάκια της Άνω Πόλης
και οι ποιητές καταπίνουν στίχους
νοιώθοντας τα ρίγη της ολότητας

αφού αγαπηθούν οι δυο μοναχικοί εραστές
συζητάνε βροχή στην πόλη ήλιο στις σπηλιές
την ώρα που η Ρήγα Φεραίου τραβάει πάνω της
τα όνειρα της επόμενης βδομάδας
αυταπάτες  ύστερων καιρών που σύντομα
θα μεταμορφώσουν ατελείς πράξεις σε επιλεκτικές θύμησες

τα πρώτα φώτα του απογέματος τους
θυμίζουν τον τρόμο του κενού


Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Γκρίζο Βλέμμα: Για το Μεσογειακό Noir (II)

Και η συνέχεια του noir της Μεσογείου http://fractalart.gr/mesogeiako-noir-2/

Γκρίζο Βλέμμα: Για το Μεσογειακό Noir (I)

και εδώ το πρώτο κείμενο για το Μεσογειακό Noirhttp://fractalart.gr/mesogeiako-noir-1/

Γκρίζο Βλέμμα: Ο Εντιμότατος κος Τζον Λε Καρέ




Εδώ βρίσκεται το δεύτερο κείμενο της στήλης μου για τον Τζον Λε Καρεhttp://fractalart.gr/john-le-carre/

Γκρίζο Βλέμμα: Εναλλακτική διαδρομή


Εδώ και ένα μήνα περίπου έχω ξεκινήσει μια στήλη στο fractal art. Το πρώτο κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

http://fractalart.gr/enallaktiki-diadromi/

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Ποιήματ@ σταυροβελονιά

Πάνος Ιωαννίδης



σταυροβελονιά

κάθε καρδιά κρύβει μέσα της βελόνες
κάποιες τις έμπηξαν στα σπλάχνα της
άλλες καρδιές
κάποιες τις φυλάει για όταν έρθει η σειρά της

πέρα από τα τσιμπήματα
οι βελόνες κάνουν άλλα πολλά
φωτίζουν σκοτάδια ενώνουν μορφές
προκαλούν την έρευνα

τα χνάρια τους στα πονεμένα δάκτυλα
κοινωνούν οδύνη μοιράζουν ηδονή

δεν είναι άλλωστε τυχαίο που
οι μοδίστρες πλάσματα μυστηριακά μα μοναδικά
απλώνουν πάνω στα αφράτα κορμιά τους
ολόκληρες διαδρομές από βελόνες
καθότι νοιώθουν πως οι καρδιές
χτυπούν ομορφότερα όταν γνωρίζουν
πως πρόκειται σύντομα να τσιμπηθούν

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Ποιηματ@ Γραμμές Αντιπαροχής


Πάνος Ιωαννίδης

Γραμμές Αντιπαροχής



Το κενό ανάμεσα
σε αυτά που λέμε και αυτά που κάνουμε
αυξάνει με τον φόβο
καλύπτεται με τη δημιουργία

Θυμίζει έρωτα με τις συνθήκες διαβίωσης
που συνηθίζει να απατά τον εαυτό του

Στα χωράφια του ανθιζουν μάσκες
φτιαγμένες από υλικά αντιπαροχής
όλοι και όλες τις φοράμε από
ανάγκη μίσος πόθο
και ισως γιατί
κάποιες είναι ραμμένες για το δέρμα μας

και η φωτιά εξακολουθεί να καίει στα σύννεφα
και τα γράμματα δείχνουν τον δρόμο στα πουλιά

Στο διάστημα αυτό φυτρώνουν όνειρα
σπουδαία παραμύθια για άπειρους ρόλους

Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Αναγνώσεις: Κατεχόμενη Πόλη

Πάνος Ιωαννίδης-Αναγνώσεις

Ντέιβιντ Πις-Κατεχόμενη Πόλη
(εκδόσεις Τόπος, μετάφραση Μαίρη Σαρατσιώτη)

Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην αλήθεια, δηλαδή την απουσία της λήθης και στην πραγματικότητα;  Υπάρχει ταυτοσημία μεταξύ τους ή όσο κυλάει ο ιστορικός χρόνος το χάσμα ανάμεσα τους αμβλύνεται σαν ποτάμι που μεγαλώνει και φουσκώνει; Και αν ισχύει η δεύτερη περίπτωση ποιοι είναι οι λόγοι αυτού του κοινωνικού και πολιτιστικού διαζυγίου;
            Τα ερωτήματα αυτά αναπτύσσονται με έναν έξοχο λογοτεχνικό τρόπο στο μυθιστόρημα του Ντέίβιντ Πις, Κατεχόμενη Πόλη (εκδόσεις Τόπος, μετάφραση Μαίρη Σαρατσιώτη). Η υπόθεση δείχνει απλή μα δεν είναι: Στο κατεχόμενο από τους νικητές του ‘Β Παγκοσμίου Πολέμου, Τόκιο λαμβάνει χώρα το 1948 μια ληστεία τραπέζης που οδηγεί σε μαζική δολοφονία των περισσότερων υπαλλήλων. Ο δολοφόνος εισβάλλει στο κατάστημα της τράπεζας παριστάνοντας τον γιατρό που θέλει να προφυλάξει τον πληθυσμό από κρούσματα δυσεντερίας.
Σε μια πόλη που ζει ακόμη στο χάος που προκάλεσε μεταξύ άλλων η ρίψη της ατομικής βόμβας και η συνθηκολόγηση με δυσβάσταχτους όρους, η υγεία δείχνει ως το σημαντικότερο αγαθό. Η λήψη του φαρμάκου, που στην πραγματικότητα είναι φαρμακερό δηλητήριο οδηγεί στον θάνατο τους 12 από τους 16 υπαλλήλους της τράπεζας. Ως αποτέλεσμα η αστυνομία αλλά και οι δυνάμεις κατοχής εξαπολύουν ανθρωποκυνηγητό για την εύρεση του δράση. Ως αποτέλεσμα συλλαμβάνεται ένας συνήθης ύποπτος ο Χιρασάουα Σανταμίτσι, οποίος καλύπτει πλήρως το προφίλ του ενόχου και που καταδικάζεται σε θάνατο.
Αφήγηση πολυεπίπεδη που υιοθετεί δώδεκα διαφορετικές φωνές που αχνοφέγγουν σαν κεράκια, δίκην τιμής στις αδικοχαμένες ψυχές του μακελειού. Χειρουργική αποτύπωση της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου της Ιαπωνίας με τη φρίκη να εξακολουθεί να βασιλεύει. Βουτιά μεγάλη στα άδυτα της μυστικής πολεμικής ιστορίας και σε όσα αχαρακτήριστα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Ο Πις καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο να αναδείξει τη μοναδικότητα της λογοτεχνίας, δίχως να γίνει δηκτικός ή γραφικός. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, αυτό το noir μυθιστόρημα αναδεικνύει επίσης τη μοναδικότητα του είδους.  Σημειωτέον ότι κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου, εξεταζόταν από το Ανώτατο Δικαστήριο του Τόκιο, η δέκατη ένατη προσφυγή για την αποκατάσταση του ονόματος του Χιρασάουα Σανταμίτσι, ο οποίος πέθανε στη φυλακή το 1987.