Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Ανέκδοτ@ Η Μοναξιά του Τοίχου

Πάνος Ριβέρης

Η Μοναξιά του Τοίχου

το λαμπάκι αναβοσβήνει ρυθμικά
πάνω στο μέτωπο της συνείδησης
σαν μαρκίζα εφημερεύοντος φαρμακείου
προβάλλοντας το σύνθημα των καιρών

από το είναι στο έχειν και από εκεί στο φαίνεσθαι

τυλίγει τον μίτο στα δίκτυα κοινωνικής αλλοτρίωσης
δείχνοντας το τίποτα για κάτι
οι λέξεις προσπαθούν να βρουν
το χαμένο νόημα τους στα κομμένα καλώδια
της ανθρώπινης επαφής
εικόνες μαγικές που δεν μπορούν
τα χέρια ν’ αγγίζουν
κάνουν θρύψαλα τις θύμησες
και τα κορμιά παραπλανημένα
χάνουν τα βήματα τους
νοιώθοντας τον έρωτα
ως κατοικία του εγώ

περιμένοντας την επόμενη ανάρτηση να κατέβει

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Ανέκδοτ@ Η Εποχή των Ρόδων

Πάνος Ριβέρης


Η Εποχή των Ρόδων

εδώ και χρόνια αρκετά
χιονίζει ασταμάτητα στην αόρατη πόλη 
από τα γκρίζα σύννεφα
που στεφανώνουν τα βαθιά βουνά 
πέφτουν ρόδα στους βρόμικους δρόμους
στρόγγυλες τύχες σε τετράγωνες ζωές

κανένας όμως
 δεν κατάφερε τα ρόδα  να αγκαλιάσει
μόλις τα άγγιζαν τα χέρια γινόταν
 άγρια αγκάθια
στην καρδιά του Χειμώνα

τα ρόδα είναι άχρηστα
και να τα πιάσεις τίποτα δεν θα πάρεις
 η άποψη που πουλήθηκε
φτηνά στην αγορά της πόλης
και οι άνθρωποι την ψώνιζαν
σαν να ‘τανε τροφή

οι μέρες κυλούσαν
και το χιόνι έπεφτε πυκνό
φέρνοντας θλίψη συλλογική
σαν κακό μαντάτο από το χθες

μέχρι που όλοι συνήθισαν
τούτη την παράξενη συνθήκη
και κοιτούσαν τις δουλειές τους
και τι να κάνεις λέγανε οι άντρες
εμείς σάμπως θα πιάσουμε το ρόδι  συμπλήρωναν οι γυναίκες

μόνο λίγα ξωτικά σκόπευαν να αντιδράσουν
όμως λόγω του παγετού
ήπιαν σχεδόν όλο το νέκταρ
και έχαναν τον δρόμο από
το δάσος προς την πόλη
καθώς τραγουδούσαν πότε 
το ρόδι θα σπάσει
για να ‘ρθει η Άνοιξη

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Ανέκδοτ@ Το Όπλο του Ποιητή


Πάνος Ριβέρης

Το Όπλο του Ποιητή

καθώς βάδιζα αμέριμνος
μέσα στη βροχή
σκόνταψα πάνω του
όπως κοίταζε του δρόμου την στροφή

το βλέμμα μου αντίκρισε ξαφνικά
το ένα του μάτι
ήταν σκοτεινό χωρίς κόρη
η ίριδα στραφτάλιζε στο βάθος
ζωή έτοιμη να χαθεί ανά πάσα στιγμή
για κάτι που δεν πιστεύει αλλά το ζει

το όπλο με κοίταξε με τη σειρά του
έχω τόσα να σε ρωτήσω είπε
αλλά δεν προλαβαίνουμε
οφείλω να σε πάρω μέσα μου
είναι στη φύση μου μη με παρεξηγείς
μόνη σου ευκαιρία να σωθείς
 να με κάνεις δικό σου

μελάνι έχω μπόλικο αποκρίθηκα
χύνεται  στου ποταμού την όχθη
και ξέρω να χάνομαι
στου πόνου τις σπηλιές
όμως για σφαίρες έχω λέξεις
θα σε γεμίσω και θα χτυπάς
στο ψαχνό των στιγμών

το όπλο εκπυρσοκρότησε
από την ταραχή του
και η σφαίρα έγραψε στο χέρι μου
τη μοίρα του ποιητή

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Κλασικά Μη Εικονογραφημένα#10 Η Τριλογία της Μασσαλίας

Πάνος Ριβέρης

Η Τριλογία της Μασσαλίας


Η noir λογοτεχνία είναι δεμένη άρρηκτα με τον τόπο και κατά επέκταση με τον χώρο. Η τοπολογία αυτού του τόσο σύγχρονου είδους που πήρε δικαίως τη θέση του νεωτερικού μυθιστορήματος που δεν άντεξε τόσες πολλές μαζεμένες ιστορικές ήττες, δεν έχει να κάνει μόνο με τον χώρο, ως πεδίο παραγωγής εγκλήματος, αλλά και με τον τόπο δραστηριοποίησης του ήρωα, που δεν είναι κάτι άλλο από την αντανάκλαση του συγγραφέα στον αφηγηματικό χρόνο. Μια τέτοια χαρακτηριστική και μοναδική από πολιτιστική, καλλιτεχνική αλλά και κοινωνικοοικονομική άποψη, είναι η τριλογία της Μασσαλίας του σπουδαίου και πρόωρα χαμένου Ζαν-Κλώντ Ιζζό (Το Μαύρο Τραγούδι της Μασσαλίας, Το Τσούρμο,Solea-όλα από τις Εκδόσεις Πόλις/Μετάφραση Ριχάρδος Σωμερίτης & Αλέξης Εμμανουήλ).
            Στην ιστορία έχουμε έναν μπάτσο τον Φάμπιο Μοντάλ, που διάλεξε το επάγγελμα από ανάγκη να ξεφύγει από τη μοίρα της τάξης του. Παιδί φτωχών μεταναστών που βίωσε από κούνια τον ρατσισμό, μεγαλώνοντας στις φτωχογειτονιές της Μασσαλίας. Μια πόλη χωνευτήρι της πολυπολιτισμικής κουλτούρας του λίκνου του κόσμου που λέγεται Μεσόγειος. Μια πόλη γοητευτική και σοφή συνάμα, σαν γυναίκα που ξέρει πότε να ερωτευτεί και πότε να αφεθεί στις υπόγειες δυνάμεις της Ιστορίας. Μια πόλη που λάμπει σαν φθαρμένος χρυσός, στο γερασμένο μαλακό υπογάστριο της γερασμένης Ευρώπης.
            Ο Φάμπιο είναι ένας αστυνομικός που ξεχωρίζει στο σώμα που υπηρετεί για τις αρετές, αλλά και τα ελαττώματα του. Είναι έντιμος, κοινωνικά ευαίσθητος. αντιρατσιστής, αγαπάει το καλό φαγητό και τις μοιραίες γυναίκες και δεν διαλέγει τις φιλίες του με βάση τα σκαλοπάτια της αστυνομικής ιεραρχίας που έτσι και αλλιώς δεν θέλει να ανέβει. Είναι ένας παρίας που εκφράζει απόλυτα τη μοίρα των σκεπτόμενων ανθρώπων που δραστηριοποιούνται σε συντηρητικά περιβάλλοντα. Είναι ένας ακόμη ρομαντικός ξεροκέφαλος που έχει μάθει να παίζει μόνος του δίχως να εμπιστεύεται ούτε τη σκιά του την ίδια, ακόμη και όταν επιδιώκει να προστατεύσει τις ζωές των άλλων. Ίσως για τον λόγο αυτό, στο δεύτερο βιβλίο της σειράς παραιτείται από την υπηρεσία και ιδιωτεύει.
            Ο πόλεμος του Φάμπιο απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα, αναπαριστά με ιδιαίτερη ευστοχία την πορεία του μοναχικού ανθρώπου απέναντι στο θηρίο που λέγεται κατεστημένο. Καθώς οι χρόνοι περνούν ο Φάμπιο χάνει σχεδόν όλους τους αγαπημένους του ανθρώπους. Καθώς η ζωή του αδειάζει από ανθρώπους, ο ίδιος γεμίζει από μοναξιά και πίκρα, μένοντας με μόνη παρέα ένα ζευγάρι τρυφερών ηλικιωμένων γειτόνων και τη βάρκα του που τον βγάζει στο πέλαγος για να βρει την κάθαρση.
            Ο Ιζζό καταφέρνει να διερευνήσει την απαίτηση του σύγχρονου ανθρώπου για μια δικαιότερη και ομορφότερη ζωή, με βάση τους όρους που έχουν διαμορφωθεί από το παγκοσμιοποιημένο κοινωνικοοικονομικό παίγνιο. Καταφέρνει επίσης να γράψει τις πικρές αφηγήσεις της ήττας ακολουθώντας λυρικές διαδρομές. Καταφέρνει τέλος να αναδείξει με τρόπο σκληρό αλλά τόσο αληθινά αφηγηματικό ότι το προσωπικό δεν παύει να είναι πολιτικό.
            Κλείνοντας ας μου επιτραπεί ένα προσωπικό σχόλιο. Δίχως βιβλία σαν την τριλογία της Μασσαλίας, δίχως το σπαρακτικά τρυφερό βλέμμα του Ιζζό όσοι και όσες πήραμε τον δρόμο της noir συγγραφής δεν θα γινόμασταν αυτό που είμαστε. 

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Ασύμμετρα Πεζά: Καράβι

Πάνος Ριβέρης

Ασύμμετρα Πεζά: Καράβι



μια γυναίκα σταμάτησε τον δρόμο μου καθώς περπατούσα κάτω από το νερό ανάποδα είναι η μόνη στάση που σου επιτρέπει να κοιτάζεις στα μάτια τον ήλιο είπε χαϊδεύοντας το βλέμμα μου αναθάρρησα καθώς βρήκα παρέα να γυρεύω σοκολάτα στους βυθούς και μπιρμπίλια στους αφρούς έχω ένα καράβι λίγα νησιά πιο πέρα το έφτιαξε ο πατέρας μου για μένα και για σένα χαμογέλασε καθώς μου έδειχνε τον δρόμο έχει ζωή μέσα ρώτησα λίγη ουτοπία παραπάνω από ότι συνηθίζεται αποκρίθηκε και βγήκε στην επιφάνεια έτρεξα πετώντας μέσα στο νερό ακολουθώντας το γυμνό της κορμί μέχρι που έγινα ένα με τα πανιά του καραβιού και εκείνη κόλλησε στην κοιλιά μου τα κρυμμένα φτερά της


Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Ασύμμετρα Πεζά: Άδεια Πόλη

Πάνος Ριβέρης

Ασύμμετρα Πεζά: άδεια πόλη

μοιάζει με βόλτα στην άδεια πόλη μετά την καταιγίδα γι’ αυτό σου αρέσει έρημοι δρόμοι μουλιασμένα κτίρια ασημένιοι άνθρωποι και συ να γλιστράς στις αστικές κοιλάδες όπως το αίμα κυλάει στο κορμί ερωτευμένης γυναίκας αφήνοντας το βλέμμα σου μέσα στις στιγμές των άλλων γίνεσαι ένα με το δέρμα τους έτσι γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου και καταλαβαίνεις χωρίς υστερήσεις μέσα σε καΐκια που περιμένουν στην ουρά να πουλήσουν την ψαριά τους ναι εκεί στην ιχθυόσκαλα του πνεύματος πόσο μόνος είσαι και πως η διαδρομή σου χαρτογραφείται  αποκλειστικά και μόνο στα λασπωμένα εσώτερα πεδία όπου κοιμούνται όσα πνεύματα μοιράζονται μαζί σου την ίδια συνενοχή



Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Δράμα, Αόρατη Πόλη- Διαδρομή Εικόνων, Μικρών Λέξεων και Ήχων #5

Μερικές ακόμη όψεις της Δράμας της πιο αόρατης πόλης


γυρνώντας στην πόλη

η παράδοση στον ύστερο καπιταλισμό


η παράδοση απέναντι

η σκουριά της παράδοσης

το βλέμμα από το περιαστικό δάσος

το νερό ως το αίμα της πόλης

λίγες εναλλακτικές ματιές ακόμη

χρυσόσκονη

για το τέλος οι ήχοι της πόλης


Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Ασύμμετρα Πεζά: Πέτρα


Riverboy
(Πάνος Ριβέρης)


Ασύμμετρα Πεζά: Πέτρα

μια πέτρα κοιτάζει τον κόσμο που αλλάζει καθώς κυλάει από τη σπηλιά προς τον ουρανό τρέχω πίσω της μαγεμένος ξεχνώντας ότι η μνήμη είναι η άλλη λέξη για το όνειρο όταν αφήνω το έδαφος παίρνω κουράγιο αντικρίζοντας το πρώτο σύννεφο και θυμάμαι τον πόνο της Βιριδιάνα όταν θυμόταν τον πόνο των άλλων στη μέση του δρόμου ξεκινάει η βροχή χαίρομαι καθώς κρίνω ότι έτσι θα φτάσω γλιστρώντας πιο γρήγορα από την πέτρα που εξακολουθεί να κυλάει αλλάζοντας την ανθρώπινη κατάσταση όπως το αντικείμενο μπαίνει στο υποκείμενο λίγο πριν τον ουρανό θυμάμαι ότι έχω να γράψω κλείνω τα μάτια ανοίγω το αλεξίπτωτο και βουτάω στην ασφάλεια των λέξεων



Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Ανέκδοτ@ Υπόγεια Νερά

Riverboy
(Πάνος Ιωαννίδης)


Υπόγεια Νερά


μέσα στο πνεύμα μου κυλάνε
υπόγεια νερά δροσίζουν το δέρμα μου
σε δίκτυα μυστικά
συναντούν πρόσωπα
αγαπημένα που ίσως ποτέ δεν υπήρξαν

στους καταρράκτες τους οι λέξεις μου
παίρνουν μορφή και νόημα
ακολουθώντας σημάδια διαλεγμένα
από παραμύθια που ποτέ δεν ακούστηκαν

μεγάλη ψεύτρα η μνήμη
ξεχνάει ότι της κόβει την ανάσα
θυμάται ότι θυμίζει το ίδιο της το αίμα

φοβάται όμως
της αλάξευτης πέτρας την ορμή
που χρόνο δεν μετράει ούτε σκουριά μαζεύει 

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Λεκτικά Κενά: Επιτυχία και Ευτυχία


Riverboy (Πάνος Ιωαννίδης)

Επιτυχία και Ευτυχία

Η ευτυχία και η επιτυχία είναι δύο εκ των βασικών ζητουμένων της ανθρώπινης περιπλάνησης από το μηδέν στο άπειρο. Δυο λέξεις που μοιάζουν μεταξύ τους όσο διαφέρουν τα σημαινόμενα που εκφράζουν οι έννοιες τους. Δύο καταστάσεις που ντύνουν την ανθρώπινη κατάσταση με ρούχα πότε δανεικά και πότε αγορασμένα με μονέδες που δεν μετριούνται σε κανένα σύστημα νομισματικών ισοτιμιών.
            Επιτυχημένος είναι αυτός που βρίσκεται επί της τύχης, που της επιβάλλεται κατά κάποιον τρόπο και συνεπώς μπορεί να την καθορίσει. Ευτυχισμένος είναι εκείνος που έχει καλή τύχη και βιοπορίζεται στα πολυδιάστατα μονοπάτια της ύπαρξης, μακάριος, ήρεμος και γεμάτος. Η τύχη, αυτή η μεταβλητή που αποτελεί το αποτέλεσμα μιας διανυσματικής κίνησης αόρατων παραγόντων βρίσκεται στην καρδιά αμφότερων των εννοιών.
Η επιτυχία εκφράζεται πάντα με όρους συστημικούς καθώς καθορίζεται από τις επικρατούσες δομές-τυπικές και άτυπες-της καθεστηκυίας τάξης. Όσοι και όσες έχουν καταφέρει την επιτυχία-ασχέτως με ποιους τρόπους και αν το άξιζαν, λάμπουν ως διάττοντες αστέρες στο σύμπαν της εποχής τους. Η ευτυχία από την άλλη, εμπεριέχεται στην ουσία του ανθρώπου που πράττει-ιδιαίτερα σε καθημερινό επίπεδο-αυτό που θέλει και δημιουργεί το δικό του λιθαράκι στο παλίμψηστο του φθαρμένου χωρόχρονου. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν πολλές ιστορίες να αφηγηθούν καθώς τις ζουν οι ίδιοι.
            Μπορεί να συνυπάρξει η ευτυχία με την επιτυχία; Είναι εφικτό οι επιτυχημένοι άνθρωποι να γίνουν ευτυχισμένοι, και το αντίστροφο; Αναμφίβολα, η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί μέσα τη μελέτη ενός παιγνίου μηδενικού αθροίσματος. Ίσως όμως να βρίσκεται στην πολυδιάστατη σύνθεση της ανθρώπινης ύπαρξης και της διαλεκτικής ωρίμανσης της.


Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Ανέκδοτ@ Νοέμβρης

Riverboy (Πάνος Ιωαννίδης)


Νοέμβρης

Οι θολές νύχτες τρεμοσβήνουν
αλλάζοντας πορείες
για τις σκιές της φωτιάς

ομίχλη στο βλέμμα
καθαρίζει την σκουριά από
τις λέξεις
σ’ αγαπώ σημαίνει νερό
που κυλάει στους δρόμους
τις πυκνές ώρες της νύχτας όταν
ο ιδρώτας αίμα γίνεται
και οι ήχοι χορεύουν ασταμάτητα 
αγκαλιά με τα ξωτικά

όσοι και όσες
σαλπάραμε ως σκοτεινά πλεούμενα
νοιώσαμε των βυθών τον πόνο
 ενώ οι γλάροι τσιμπούσαν τους αφρούς
επιστρέφουμε 
ως πειρατές που τους έκλεψαν τον χρόνο 
γνωρίζοντας σπάνιες γλώσσες
που κανένας δεν θέλει να μιλήσει