Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Noir Λογοτεχνία στα Εκπαιδευτικά Νέα#1



Με τον φίλο, φιλόλογο και συγγραφέα Χρήστο Χαρακόπουλο, ξεκινήσαμε μια μικρή αλλά όμορφη συνεργασία, σχετικά με την παρουσίαση βιβλίων noir λογοτεχνίας από το Star Channel Δράμας.

Ακολουθεί το αρχείο της πρώτης εκπομπής, όπου παρουσιάζεται το πρώτο βιβλίο περίπου στο 10' .

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Cinema Noir # 5 Detective

Detective

Σκηνοθεσία: Jean Luc Godard
Πρωταγωνιστούν: Laurent Terzieff, Jean-Pierre Leaud, Nathalie Baye, Claude Brasseur, Johny Hallyday, Allain Cuny, Aurelle Doazan
Σενάριο: Allain Sarde, Phillipe Setbon, Jean Luc Godard
 Παραγωγή: Allain Sarde, Christine Gozlan,

Η σπουδαία δράση, η καταστροφική δράση υπάρχει εκεί που όλα εμφανίζονται αδρανή και ακίνητα (Βασίλης Ραφαηλίδης)

Ακολουθώντας τον μεγάλο δάσκαλο που μας άφησε νωρίς, το negra literatura μιλάει απόψε για μια ταινία δράσης και καλαίσθητου μυστηρίου στην οποία συμβαίνουν ελάχιστα. Η υπόθεση θυμίζει σπασμένο κομπολόι με τις χάντρες του να πέφτουν μία μία στο κενό του απέραντου χρόνου. Ένας μαφιόζος που θεωρεί εαυτόν άρχων του μικροσκοπικού του σκότους, περιφέρεται με την κολοβή του οικογένεια, συζητώντας για την αναγκαιότητα ύπαρξης του κακού. Που δεν μπορεί να υπάρξει δίχως το καλό, καθώς το ένα είναι πιασμένο από το χέρι του άλλου με τις χειροπέδες της διαλεκτικής. 
     Η μαφιόζικη οικογένεια περνάει αργόσχολα τις μέρες και τις νύχτες της, σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο, καθώς ο πατριάρχης της απαιτεί τα χρήματα που δάνεισε στον μάνατζερ ενός μποξέρ με πολλές προδιαγραφές. Τα κροσέ του πυγμάχου δεν αποδείχτηκαν ωστόσο αποδοτική επένδυση, όχι γιατί ο ίδιος είναι πλέον παλιάλογο, αλλά γιατί τον χτύπησε κατακούτελα ο έρωτας. Έτσι προτιμά τις κατ ιδία προπονήσεις με το κορίτσι του, παρά τις ανοικτές που θα τον καταστήσουν ικανό για τρόπαια.
       Ένας έρωτας γεννιέται και ένας άλλος πεθαίνει σε αυτή την μικρή σκοτεινή ιστορία. Ο πολυπράγμων μάνατζερ έχει δανειστεί χρήματα και από ένα ζευγάρι επιχειρηματιών, οι οποίοι βλέπουν εκτός από την εταιρία τους και το νοικοκυριό τους να παραπαίει. Το ζευγάρι μένει αδρανές στο ίδιο ξενοδοχείο, όχι μόνο γιατί ο μαφιόζος προηγείται στην ιεραρχία του σύγχρονου καπιταλιστικού εποικοδομήματος, αλλά και για τον βασικό λόγο ότι λεφτά δεν υπάρχουν. 
         Ακόμη και ο ντετέκτιβ της υπόθεσης δεν έχει με τι να ασχοληθεί, καθώς όλοι οι ήρωες περιμένουν κάτι να συμβεί. Δεν έχει λοιπόν τι  να κάνει, τα όσα πολύτιμα έχει αποκομίσει από τις συναντήσεις του με τον πραγματικό άρχοντα του σκότους. Όπως εύστοχα τονίζει ο Ραφαηλίδης, ο καλλιτέχνης και ο ντετέκτιβ είναι παιδιά του Διαβόλου. Και αυτό διότι, είναι από τους λίγους που μπορούν να τον συναντήσουν και να συζητήσουν μαζί του ως ίσοι προς ίσον.
         Ο έρωτας φαίνεται να σαρώνει τα πάντα σε αυτό το μικρό αριστούργημα, κάνοντας τον άγριο μποξέρ φωτεινό άνδρα και τους δρώντες του σύγχρονου παραγωγικού συστήματος αδρανή όντα. Όπου υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει κερδοσκοπική δράση, φαίνεται να λέει ο Godard. Ή όπου υπάρχει έρωτας υπάρχει και ακινησία του γραμμικού χρόνου των μη ερωτευμένων που εξαρτώνται από τους ερωτευμένους.
      Ο κινηματογράφος ως μια πολυδιάστατη μορφή αφήγησης είναι παρών για να καταγράψει σε πρώτο επίπεδο την ολοκλήρωση του μυστηρίου που βασίζεται στον εκβιασμό (έναν νόμιμο και έναν παράνομο), και σε δεύτερο το μυστήριο του έρωτα που είναι το μοτέρ της αφήγησης. Το χάος που επικρατεί στο τέλος, τυπικά γκονταρικό κάνει το 13 να γίνει 31 αφού πέσει η πρώτη σφαίρα. Το φινάλε απλώς κλείνει το μάτι σε όσους και όσες αντιλαμβάνονται ότι ζωή και αφήγηση είναι αλληλένδετες έννοιες.


Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Κλασικά μη Εικονογραφημένα # 4: Ο Χιονάνθρωπος

Jo Nesbo- Ο Χιονάνθρωπος (Μεταίχμιο, Γωγώ Αρβανίτη)

Πόσο διαρκεί ένα επίπονο βίωμα; Και ποιες επιπτώσεις επιφέρει στο υποκείμενο; Και κυρίως, πως εξωτερικεύει και απωθεί το βίωμα το άτομο; Όταν το ψυχικό τραύμα συνδέεται με την απουσία της μητέρας, και ιδιαίτερα στην συμβολική και  σεξουαλική της μορφή, τα πράγματα μπορούν να πάνε από το κακό στο χειρότερο. Σε τέτοιο βαθμό, που η ενηλικίωση να μετατρέψει έναν άνθρωπο σε χιονάνθρωπο.
            Η κατάσταση δεν είναι η καλύτερη τόσο για την αστυνομία του Oslo, όσο και για τον ίδιο τον Χάρι Χόλε. Ένας συστηματικός, πανέξυπνος και διεστραμμένος δολοφόνος αφαιρεί ζωές γυναικών, επιλέγοντας την αυτοδικία ως μέσο για τη δική του λύτρωση. Παράλληλα, ένας από τους αυθεντικότερους ήρωες που κυκλοφόρησαν ποτέ σε σελίδες αστυνομικής λογοτεχνίας, αισθάνεται μόνος. Η Ράκελ έχει αποφασίσει να συνεχίσει τη ζωή της δίχως αυτόν, συζώντας με έναν άλλον άντρα. Η μούχλα που φυτρώνει στους τοίχους του σπιτιού του Χόλε, είναι ένα αφηγηματικό εύρημα που λέει πολλά για την φάση που ο ίδιος βρίσκεται.
            Το αδιέξοδο που διέπει τους ντετέκτιβ των ανθρωποκτονιών εντείνεται, όσο οι φόνοι πυκνώνουν και καλύπτουν τη νορβηγική πρωτεύουσα σαν σκοτεινή ομίχλη. Οι ύποπτοι δεν είναι καθόλου συνήθεις, καθώς αποτελούν σημαίνοντα πρόσωπα της επιχειρηματικής και πνευματικής ελίτ της χώρας. Η βοηθός του Χόλε, Κατρίνε Μπράτ πέφτει στην παγίδα ενός εξ αυτών, ακριβώς γιατί δεν κατάφερε στα τριάντα τόσο χρόνια της ζωής της, να διαχειριστεί την απουσία και την απώλεια του πατέρα και να προχωρήσει.
            Ο χιονάνθρωπος κακοποιεί και σκοτώνει γυναίκες με βάση τα κριτήρια της δικής του μανιχαϊστικής ηθικής. Τα θύματα είναι έγγαμες, ελαφρών ηθών σύμφωνα με την καθεστηκυία ηθική, ενώ ο σύζυγος τους μεγαλώνει δίχως να το ξέρει το παιδί κάποιου άλλου. Κίνητρο του χιονάνθρωπου είναι η επίτευξη ισορροπίας στον διαταραγμένο ψυχικό του κόσμο, και η επικράτηση σε αυτά που βίωσε και είδε όταν ήταν μικρός. Μέσω της συνεχούς απώθησης. Ή απλώς η εκδίκηση, καθώς ο ίδιος δεν κατάφερε ποτέ να επουλώσει το τραύμα του και να προχωρήσει. Όταν ωστόσο, έρχεται η ώρα να αναμετρηθεί με τον επιθεωρητή Χάρι Χόλε, είναι όντως πολύ αργά για να κάνει τον εφιάλτη του όνειρο.
Ίσως πρόκειται για το καλύτερο μυθιστόρημα του Nesbo. Τα ερωτήματα που τίθενται από τον Σκανδιναβό μάστορα της noir πλοκής, συνδέονται τόσο με τη φύση του ανθρώπου όσο και με τις δομές που αποκτούν οι σύγχρονες αναπτυγμένες κοινωνίες. Ο Freud στο βάθος χαμογελά καπνίζοντας το πούρο του, την ώρα που η απόσταση ανάμεσα στα σημεία και στα πράγματα του μεταμοντέρνου τρόπου ζωής εξακολουθεί να μεγαλώνει. 

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Cinema Noir #4 Το Κορίτσι με το Τατουάζ



 Το Κορίτσι με το Τατουάζ
Σκηνοθεσία: Niels Arden Oplev
Σενάριο: Nicolaj Arcel, Rasmus Heisterberg, από το ομώνυμο βιβλίο του Stieg Larson
Πρωταγωνιστούν: Michael Niqvyst, Noomi Rapace, Sven-Bertil Taube, Lena Endre
Παραγωγή: Susan Billberg-Rydholm

Ο κατήφορος και ο ανήφορος ανήκουν στον ίδιο δρόμο, λέει ο Ηράκλειτος. Μπορεί το περιβόητο ρητό, να λειτουργήσει ως σινιάλο για την κατανόηση της πορείας που ακολουθεί η ανθρώπινη ζωή; Υπάρχουν ζωές που βρίσκονται διαρκώς σε άνοδο, ζωές που παρακμάζουν, ζωές αδιάφορες, ζωές γοητευτικές. Που χαρακτηρίζονται ως τέτοιες, με βάση συγκεκριμένα κριτήρια.Μια ανοδική καριέρα π.χ. μπορεί να σηματοδοτεί ευτυχία για έναν άνθρωπο και δυστυχία για κάποιον άλλο. Υπάρχουν επίσης γυναίκες που ευτυχούν δίχως να γίνουν μαμάδες, και μαμάδες που δεν μπορούν να ζήσουν έξω από το σπιτικό τους.
       Υπάρχουν ωστόσο και ζωές που χάνονται στο απέραντο κενό του χρόνου. Και παρόλο που κατά κανόνα λίγοι είναι οι άνθρωποι που αρέσκονται να ψάχνουν στην άμμο, ωστόσο κάποιοι εξ αυτών βρίσκουν ότι γυρεύουν. Ο Henrik Vanger,σκληρός και άτεγκτος βιομήχανος, σημαίνον στέλεχος της σουηδικής άρχουσας τάξης, στα ογδόντα φεύγα του αναζητά την αγαπημένη του ανιψιά Harriet, η οποία εξαφανίστηκε μυστηριωδώς μια καλοκαιρινή μέρα της εφηβείας της. Σαράντα χρόνια μετά ο θείος της προσλαμβάνει τον Mikael Blomkvist, δημοσιογράφο που ξέρει να χώνει τη μύτη του παντού, να βρει τι συνέβη εκείνη τη μέρα. Η Harriet θεωρείται νεκρή από την οικογένεια της, την στενή και την ευρύτερη, που θυμίζει αγία κλίκα που την ενώνει το αίμα και τη χωρίζει το χρήμα. Εκτός από αδρή αμοιβή ο Vanger υπόσχεται στον Blomkvist, εφόσον φέρει σε πέρας την αποστολή του, στοιχεία για τον Hans-Erik Wennerström, νεόπλουτο απατεώνα με τον οποίο ο δημοσιογράφος έχει προηγούμενα. Σε βαθμό να έχει ήδη μια καταδίκη στην πλάτη του, όταν κατάφερε να βγάλει μέρος των άπλυτων του νεοσσού επιχειρηματία στη φόρα.
     Σαν καλός εργοδότης που είναι ο Vanger,  θέλει να ελέγξει την αξιοπιστία του λαγωνικού που προσέλαβε. Προσφεύγει λοιπόν σε μια ιδιωτική εταιρία ερευνών, η οποία του εγγυάται ότι ο δημοσιογράφος είναι πιο αξιόπιστος και τίμιος και από τον σουηδικό νόμο. Η ερευνήτρια που έψαξε και δεν βρήκε τίποτα μεμπτό για τον Blomkvist, είναι το κορίτσι με το τατουάζ, η Lisbeth Salander. Εκτός από σπουδαία ντετέκτιβ, είναι ακόμη μοναδική στο είδος της χάκερ και πρώην έγκλειστη σε κατάστημα  ανηλίκων, καθώς έβαλε φωτιά  στον πατέρα της όταν αντιλήφθηκε πως κακοποιούσε συστηματικά τη μητέρα της. 
     Η ντετέκτιβ και ο δημοσιογράφος θα συναντηθούν στη μέση του δρόμου, εκεί που ο ανήφορος βρίσκει την κατηφόρα του. Θα καταφέρουν να βουτήξουν στα βρώμικα άδυτα της οικογένειας του  Vanger και να λύσουν την υπόθεση. Ακόμη θα καταφέρουν να μεταμφιέσουν τους δαίμονες που ζούνε μέσα τους, σε αγγέλους ικανούς να τους προσέχουν για μια ζωή.
     Πρόκειται για το πρώτο μέρος της περιβόητης τριλογίας του Stieg Larson. Ρυθμοί γρήγοροι όταν χρειάζεται και ρυθμοί αργοί όταν η αφήγηση κινείται στην σουηδική επαρχία, την στρωμένη από το χιόνι της ουτοπίας και της δυστοπίας μαζί. Σπουδαίες ερμηνείες, κυρίως από το ζευγάρι των πρωταγωνιστούν σε μια πολύ διδακτική ιστορία σχετικά με τις φρικτές επιδράσεις της ενδοοικογενειακής βίας.





Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Ποιήματ@ Ο Δρόμος στο Ποτάμι

μόνος βάδιζα για χρόνια
πέρα από τον βάλτο
σε μονοπάτι που φαινόταν μόνο από του ονείρου το μάτι
άκουγα πότε τον άνεμο πότε τα πουλιά
νερό έπινα από τις πηγές πλανημένων κοριτσιών
με τάιζαν μαγιά οι νεκρομάντισσες
και χώμα οι τσιρκολάνοι  

μια μέρα βροχερή
γέροντας τυφλός μου έφραξε τον δρόμο
για που το βαλες σφύριξε
από δω γυρνάνε δεν πηγαίνουν
ποιοι γυρίζουν από που ρώτησα
εκείνοι που χάνουν το φως τους
όταν θωρούν την πικροθάλασσα

αλήθεια είναι ότι υπάρχει αναθάρρησα
ωραία τα βλέμματα όταν τυφλώνονται από το φως της γέλασε
θα θαμπώθηκες για να το ξέρεις κορόιδεψα  
πρώτα τα δικά μου μικρούλη
άρα θυμάσαι 
θυμάμαι ότι την κοίταξα αλλά ξεχνάω ότι είδα
είπε και έφτυσε χάμω
άλλαξε δρόμο πάρε αυτόν που βγάζει στον ποταμό φώναξε
και έπειτα σκόνη έγινε και χάθηκε

τον χρόνο άκουσα και γύρισα το βήμα μου

βρήκα κουβάρια ιστορίες να χύνονται στα βάθη του
την κυρία Μαντώ να κατέχει τον χώρο 
γυναίκες που πλέκουν τα χέρια τους στις ίνες διπλανών σπιτιών

και ένα δέντρο γεμάτο καρπούς
χλωμό απ' έξω κόκκινο από μέσα
να καρτερεί τις εποχές
όπως ο φάρος τα καράβια

και το νερό αντανακλά τις λέξεις μου 
σαν βιβλίο που γράφεται 

πλέον η πέτρα μου ήσυχα μουλιάζει
στη βοή του ποταμού





Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Κλασικά Μη Εικονογραφημένα #3: Οι Θάλασσες του Νότου

Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν- Οι Θάλασσες του Νότου (Μεταίχμιο, Βέρα Δαμόφλη)

Μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος; Και αν το μπορεί, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος γίνεται και δεν γεννιέται; Ή μήπως, οποιαδήποτε αλλαγή και αν επιτευχθεί δεν είναι παρά μια παραμόρφωση των πολλαπλών διαστάσεων του εγώ του; Που οδηγούν με μια κεντρομόλο διαδρομή στην πιο μακρινή μητέρα, δηλαδή την ουτοπία.  
     Οι Θάλασσες του Νότου, ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα του Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπαν, είναι γραμμένο κατά τη διάρκεια της μετάβασης της Ισπανίας, από τη δικτατορία του Φράνκο στην αστική δημοκρατία. Όταν τα κοινωνικά συστήματα αλλάζουν, οι ζωές των ανθρώπων γίνονται πιο εύθραυστες και η αβεβαιότητα κυριαρχεί. Ίσως γιατί λίγοι και λίγες μπορούν να διαισθανθούν που βγάζουν τα μονοπάτια της και να καταφέρουν να τα ακολουθήσουν.
        Ο Στούαρτ Πεδρέλ, εξέχων μέλος της άρχουσας τάξης,  όμορφος, πολυπράγμων και πανίσχυρος εξαφανίζεται με σκοπό να ταξιδέψει στις θάλασσες του νότου. Πρόκειται για το όνειρο ενός ανθρώπου με διπολική κοινωνική συμπεριφορά. Από τη μία  σχεδιάζει και υλοποιεί στρατηγικές που κάνουν τον πλούτο του να αυξάνεται γεωμετρικά και από την άλλη συμπεριφέρεται ως επαναστάτης διανοούμενος. Μετά από ένα χρόνο το πτώμα του βρίσκεται σε ένα γιαπί της Βαρκελώνης, που η κατασκευαστική εταιρία του σκόπευε να κάνει πολυώροφη οικοδομή. Οι οικείοι του καταφέρνουν να κουκουλώσουν το γεγονός, κυρίως να αποφευχθεί το σκάνδαλο που θα προκαλέσει διαταραχές στις επιχειρήσεις του ομίλου.
     Η λεπτή υπόθεση ανατίθεται στον Πέπε Καρβάλιο, ιδιωτικό ντετέκτιβ, πρώην κομμουνιστή, πρώην πράκτορα μυστικών υπηρεσιών, και μονίμου παρατηρητή των μετασχηματισμών που υφίσταται η ισπανική κοινωνία. Η βουτιά που κάνει στα άδυτα της άρχουσας τάξης τον κάνει σοφότερο, τον κάνει πλουσιότερο, τον κάνει να αισθάνεται πιο μόνος. Μέχρι που αντιλαμβάνεται διαβάζοντας στίχους από την Έρημη Χώρα του Elliot, σε ένα οργιώδες μεθύσι με φίλους, ότι ο νότος είναι η άλλη πλευρά του φεγγαριού.
     Η έρευνα του συνεχίζεται σε μια φτωχή συνοικία της πόλης, όπου είχε κτιστεί από τον νεκρό και την παρέα του. Ο Πεδρέλ άλλαξε την ταυτότητα του, χρησιμοποίησε γνωριμίες, έδεσε λυτούς και έλυσε χαλινάρια, ώστε να καταφέρει να γίνει αποδεκτός από ανθρώπους που εκμεταλλευόταν. Το ψυχόδραμα που λαμβάνει χώρα, ξετυλίγεται σαν πολύχρωμο κουβάρι σε μια γκρίζα κοινωνία. Μέσα από την σύγκρουση των δύο κόσμων θα γεννηθεί ένα παιδί, νόθο δημιούργημα του μυστικού γάμου της οντολογίας με τη διαλεκτική.
     Αφήγηση λογοτεχνική που σε ταξιδεύει, ευφυής χρήση του μύθου της ουτοπίας και των θαλασσών του νότου, τρυφερό βλέμμα στην ανθρώπινη τραγωδία, την τόσο διαμορφωμένη από την σκληρότητα του είδους. Ο Μανόλο κάνει ένα μοναδικό σχόλιο, που τοποθετείται μεταξύ του εφικτού και του ανέφικτου της αλλαγής των πραγμάτων. Σαν παλίμψηστο στο μωσαϊκό του άδικου τούτου κόσμου.
         

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Ποιήματ@ Απόγεμα στην Στέγη

ήσυχη βροχή στάζει ο ουρανός
η στέγη του απογέματος συντηρείται
λουλούδια κρέμονται σαν όνειρα
λεπτές αλυσίδες στιγμών

ένας άντρας κοιτάζει στην άκρη του ορίζοντα
μια γυναίκα που αναδύεται σαν σύννεφο
από το σώμα ενός παιδιού
μικρός κλέφτης λέξεων

κεραίες σχηματίζουν μονοπάτια
σε διαδρομές βλεμμάτων
δίχως κρυφές σπηλιές
σκούρες τελείες σε πολύχρωμους τόνους

οι πληγές βγάζουν τα καλά τους
λιώνουν στα υγρά σοκάκια
μιας μικρής αόρατης πόλης
άμορφες κουκίδες σε ωραία κορμιά

κεραίες συλλέγουν εικόνες
προβολές σε μικροαστικά σαλόνια
μυστικές σκάλες βγάζουν στην στέγη

μετρικές έξοδοι σε υγρά απογέματα

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Η Γυναίκα από τη Ζυρίχη-Τελευταίο Μέρος

   Πήρε αυτός το τιμόνι. Από το cd player ακουγόταν το Leaves me Cold των Lush. Οδηγούσε γρήγορα μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα. Το ξημέρωμα είχε ακόμη δύο περίπου ώρες μπροστά του. Οι κάτοικοι των οικισμών γύρω από το αεροδρόμιο κοιμούνταν ακόμη, ανενόχλητοι από τις απογειώσεις και τις προσγειώσεις, επωφελούμενοι από το πρόσφατο δημοψήφισμα που οι ίδιοι έστησαν.
Μην τρέχεις τόσο πολύ. Αν τους έρθει σήμα από τις κάμερες θα μας σταματήσουν.
Πρέπει να προλάβουμε.
    Παρά τη νύστα και την κούραση, ένας επίμονος άνεμος διαύγειας ξυπνούσε το πνεύμα του. Όταν τον έβρισκαν αυτές οι στιγμές, συνειδητοποιούσε ότι δεν έκανε λανθασμένη επιλογή δραστηριότητας. Πάτησε το γκάζι παρά τη δυνατή βροχή, κάνοντας ευχή οι Ελβετοί μπάτσοι να βρισκόταν ακόμη σε φάση μακαριότητας.

   Ήταν ένα τυπικό αγροτόσπιτο της περιοχής, υπήρχαν εκατοντάδες παρόμοια εκεί γύρω. Στην αυλή παρατασσόταν περιμετρικά ενός σιντριβανιού, λουλούδια και καλοσχηματισμένοι θάμνοι, ενώ στο βάθος υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο σκυλόσπιτο. Η ησυχία που άπλωνε η αύρα του στο χώρο, ήταν αφοπλιστική. Σε λίγη ώρα θα ξημέρωνε.
   Ζυγίζοντας τον λίγο χρόνο που είχανε στη διάθεση τους, σκαρφάλωσε από τη φυλλωσιά στο δεύτερο όροφο. Παραβίασε το μικρό παράθυρο του διαδρόμου και της έριξε την κουρτίνα βοηθώντας την να ανέβει. Καθώς σκαρφάλωνε έχασε το αριστερό της παπούτσι.
   Η νταντά του Χόφμαν, ροχάλιζε ρυθμικά στο δωμάτιο στο βάθος. Ο ίδιος κοιμόταν στη δική του κρεβατοκάμαρα με κλειστή την πόρτα. Την άνοιξε απαλά, και μέχρι να σηκωθεί, του είχε βάλει το σαρανταπεντάρι στο λαιμό.
Αν φωνάξεις σε τελειώνω, του είπε.

   Αφού τέλειωσε με την προσωπική του υγιεινή και η Μπαρτίτσι ετοίμασε καφέ, κάθισαν και οι τρεις στο μικρό δωμάτιο. Δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα του από πάνω της. Την κοιτούσε όπως ο μελλοθάνατος τον εκτελεστή του.
Ποιος ήταν αυτός, που έκανε το νεκρό για λογαριασμό σου; τον ρώτησε στα αγγλικά.
Δεν τον έκανε για λογαριασμό μου.
Τότε για ποιον;
Για την τράπεζα.
Στα πρόσωπα τους είχε σχηματιστεί η αρχέγονη απορία του ανθρώπου μπροστά σε ένα κακό θαύμα. Ο broker ήπιε λίγο από τον καφέ του, λέγοντας, Όπου να ‘ναι θα ξυπνήσει.
Τι εννοείς; Ή τράπεζα; τον ρώτησε η γυναίκα.
Μου πρότειναν να αλλάξω ταυτότητα, να υποστώ αλλαγή των χαρακτηριστικών του προσώπου μου, με πλαστική εγχείρηση και να ξεκινήσω μια καινούρια καριέρα στην Σαγκάη. Τα λεφτά είναι υπερβολικά πολλά για να αρνηθώ.
Πόσα δηλαδή; τον ρώτησε η γυναίκα.
Της έριξε ένα υποτιμητικό βλέμμα, δίχως να απαντήσει.
Και γιατί σε αναγκάζουν να αλλάξεις ταυτότητα;
Γιατί το να ρίξεις την ευθύνη σε έναν νεκρό είναι πολύ ευκολότερο, από το να ψάχνεις για έναν ζωντανό.
Δεν σε καταλαβαίνω, παρενέβη πάλι η Μπαρτίτσι.
Ήπιε μια ακόμη γουλιά καφέ και άναψε τσιγάρο, κρατώντας το με τα δύο του χέρια που έσμιγαν από τις χειροπέδες. Μέχρι τις 12 σήμερα το μεσημέρι, περίπου σαράντα εκατομμύρια ευρώ ορισμένων  καταθετών μας θα χαθούν. Όταν λέω ότι θα χαθούν, εννοώ ότι αυτοί είναι οι χαμένοι περίπου είκοσι άτομα, αν θυμάμαι καλά. Η τράπεζα θα τα παίξει σε ένα στοίχημα, με αντικείμενο την άνοδο του αυστραλιανού δολαρίου. Έχουμε εσωτερική πληροφόρηση ότι το δολάριο θα πέσει. Ως αντάλλαγμα για αυτήν την κίνηση, θα γλιτώσουμε τα ενοίκια για τα πέντε πρώτα χρόνια στα γραφεία μας στη Σανγκάη.
Και τα δικά μου χρήματα;
Και τα δικά σου. Κάποιος ανταγωνιστής ή συνεργάτης μας έχει ανάγκη από ρευστότητα. Εμείς πρέπει να διεισδύσουμε άμεσα στην αγορά της Κίνας. Είναι τόσο απλό. Θα φανεί ως τεχνικό λάθος, ενός νέου στελέχους που ανέλαβε τα καθήκοντα μου, μετά τη δολοφονία μου. Ως λάθος που οφείλεται στην ταραχή και στο άγχος του. Η τράπεζα θα τον απολύσει για τα μάτια του κόσμου, και μάλλον θα τον στείλει κάπου αλλού, όπως  εμένα.
Η γυναίκα σηκώθηκε και του έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι. Για λίγο επικράτησε σιγή.

   Ο ντετέκτιβ σηκώθηκε όρθιος. Τον διέταξε να πάει στην ηλικιωμένη γυναίκα και. να της δώσει ένα υπνωτικό με κάποια αφορμή.
Αλλιώς ξέχνα την Σαγκάη.
Όταν επέστρεψε του έδειξε το laptop του. Θα μεταφέρεις τα χρήματα της κυρίας Μπαρτίτσι και του αδελφού της σε δύο νέους λογαριασμούς, σε μια τράπεζα με υποκατάστημα στο αεροδρόμιο. Και αφού τελειώσεις θα το εκτυπώσεις, ώστε να υπάρχουν αποδείξεις. Και γρήγορα, του είπε βάζοντας το πιστόλι στα πλευρά του.
Και αν δεν το κάνω;
Είσαι νεκρός για όλους. Η τράπεζα θα προτιμήσει να ξεχάσει μια πραγματική αυτή τη φορά δολοφονία, για να μη θυμάται κανείς στις επόμενες χρήσεις το σκάνδαλο που θα ξεσπάσει.
Θα την πληρώσει κάποιος υφιστάμενος μου.
Ο ντετέκτιβ αγνόησε το σχόλιο, σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας.

Η συναλλαγή ολοκληρώθηκε σε λίγα λεπτά. Αφού πήραν τα παραστατικά, έφυγαν με σκοπό την αναζήτηση της τράπεζας. Καθώς έφευγαν, η Μπαρτίτσι του έδειξε στο κινητό της ότι τον είχε βιντεοσκοπήσει.
Έτσι θα είσαι φρόνιμο παιδί, του υπενθύμισε.
Το πρόσωπο του είχε μυρμηγκιάσει και την κοιτούσε με φθόνο. Σε λίγο όμως, αυτό το πρόσωπο δεν θα υπήρχε.

   Στο δρόμο ξαφνικά για το αεροδρόμιο, πήρε το τιμόνι από τα χέρια του και το έστριψε απότομα σε έναν χωματόδρομο. Τι κάνεις; της φώναξε.
Τον αγκάλιασε σφιχτά από το λαιμό, και φιλήθηκαν εκεί στην άκρη του δρόμου για μερικά ατέλειωτα λεπτά. Η βροχή συνέχισε να πέφτει, ωθώντας μικρούς πολύτιμους λίθους να κυλήσουν για λίγο στο ίδιο ρυάκι.


   Στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης σε λίγο θα νύχτωνε. Το  λυκόφως αγκάλιαζε την καθαρή ατμόσφαιρα, που ήταν διάφανη μετά τη δυνατή βροχή. Η γυναίκα σε λίγο πετούσε με τη βραδινή πτήση για Σάο Πάολο. Του είχε ζητήσει να τα παρατήσει όλα και να την ακολουθήσει. Ήταν πολύ αδύναμος για να πει ναι, πολύ μόνος για να μην πει όχι. Η αναγγελία για την πτήση επιστροφής του προς τη Ρώμη, τον έκανε να σηκωθεί από τη θέση του. Η προσδοκία της αναζήτησης στους άγνωστους λειμώνες, του ζέστανε το αίμα. 

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Η Γυναίκα από τη Ζυρίχη-Παρουσίαση στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Δράμας

Το Σάββατο που μας πέρασε η Γυναίκα από τη Ζυρίχη παρουσιάστηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Media Lab: Μαραθώνιος Δημιουργικότητας, στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Δράμας.

Ευχαριστώ όλες και όλες, που μου έδωσαν τη χαρά να συμμετάσχουν στην εκδήλωση.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες ωστόσο οφείλω:


  • στη φίλη, φιλόλογο και ηθοποιό Άννα Αμασόγλου που παρουσίασε το διήγημα
  • στο προσωπικό της βιβλιοθήκης για τη φιλοξενία τους και ιδιαίτερα στη διευθύντρια Μαρία Καπία και στον βιβλιοθηκονόμο Δημήτρη Λουλόπουλο
  • στους εθελοντές που αφιέρωσαν μέρος του πολύτιμου χρόνου τους για να στηθεί η εκδήλωση.
Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από την παρουσίαση













Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Μαραθώνιος Δημιουργικότητας στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Δράμας



Σήμερα και αύριο από τις 10 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Δράμας λαμβάνει χώρα ο Μαραθώνιος Δημιουργικότητας. Σας περιμένουμε όλες και όλους!!!

Ακολουθεί το Πρόγραμμα των Εκδηλώσεων





και ένα τραγουδάκι για να ξεκινήσουμε με κέφι





Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Κλασικά Μη Εικονογραφημένα # 2: Η Ζωή η Ίδια

Paco Ignacio Taibo II-Η Ζωή η Ίδια  (Άγρα, Κική Καψάμπελη)

Γραφή η Ζωή, είναι το ερώτημα που απασχολεί απανταχού τους γραφιάδες της οικουμένης. Πρώτα παρατηρείς και μετά γράφεις, λέει ένας χρυσοποίκιλτος κανόνας της λογοτεχνίας. Πρώτα ζεις, χορταίνεις πίκρα, συγκινήσεις, έρωτα, μίσος, φιλία, προδοσίες και μετά γράφεις για το ανθρώπινο είδος και την κυκλοφορία του στη ζωή, μου θυμίζει το ένστικτο του ερευνητή. Και πως συνεχίζεις να ζεις όταν δεν μπορείς παρά να γράφεις, ξεπηδά από το κενό της διαλεκτικής η νέα ερώτηση. Που επιζητά νέες  απαντήσεις που θα δώσουν ώθηση στο Σισύφειο γαϊτανάκι.
            Ο Paco Ignacio Taibo II (ο Δεύτερος, ο Πρώτος ήταν ο μπαμπάς του), εξόριστος Ισπανός στο Μεξικό από τα παιδικά του χρόνια λόγω της χούντας του Φράνκο, πιο Μεξικανός όμως και από τους αυτόχθονες, κατάφερε να μετασχηματίσει το προαναφερόμενο σχήμα σε αστυνομικό μυθιστόρημα. Η Ζωή η Ίδια είναι ένα εκπληκτικό μυθοπλαστικό αφήγημα, με αρχή μέση και τέλος της προσπάθειας του διανοούμενου να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Θέμα του βιβλίου, είναι κατά πόσο ένας συγγραφέας έχει τη δυνατότητα να αφήσει την πένα και να πάρει τα  όπλα (κυριολεκτικά), καθώς αναλαμβάνει αρχηγός της δημοτικής αστυνομίας σε μια εξόχως προβληματική περιοχή της χώρας.
            Ο Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο (το όνομα του συγγραφέα στο βιβλίο), αφήνει την καλή του, την ήσυχη κουλτουριάρικη ζωή του, και προσπαθεί να φορέσει τα γαλόνια μιας ζωής, που ούτε στα πιο τραβηγμένα noir μυθιστορήματα δεν υπάρχει. Πλαισιώνεται από ένα σύνολο γενναίων ανδρών που ξέρουν πολύ καλά τους κανόνες ενός παιχνιδιού, το οποίο ωστόσο θέλουν να αλλάξουν. Προς όφελος των πολλών και εις βάρος των λίγων, που χαίρονται τα αποτελέσματα του. Συνωμοσίες, πιστολίδι, χτυπήματα κάτω από τη μέση και μια ιστορική συγκυρία που μόνο με το μέρος τους δεν είναι, κάνουν την επανάσταση τους όνειρο μεξικάνικης νύχτας. Η φυλακή δέχεται τους αντάρτες όπως η μητέρα ουτοπία τα παιδιά της. Το εύρημα της τελευταίας σελίδας, με τους φυλακισμένους να θέλουν να παίξουν σκάκι εντός της φυλακής, συνοψίζει εν πολλοίς τα όσα συνέβησαν και κατέληξαν στις αγκάλες της.
            Έντονοι ρυθμοί στην αφήγηση, με παρεμβάσεις φιλοσοφημένης και αποστασιοποιημένης συχνά οπτικής, κάνουν το μυθιστόρημα να εισχωρεί στο πνεύμα σαν σπόρος καρπών που θέλουν ακόμη τον χρόνο τους. Τα γράμματα του Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο, στην αγαπημένη του Άννα-η οποία από την αρχή διαφωνεί με την επιλογή του- λένε πολλά περισσότερα για την σχέση ανάμεσα στην πολιτική στράτευση του συγγραφέα και στη ζωή την ίδια. Εκεί άλλωστε που σταματάει η πένα μας, ξεκινά ξανά η ζωή που συχνά είναι τόσο λίγη που μόνο με αλλαγές μπορεί να γίνει υποφερτή.
            Ένα noir μυθιστόρημα όχι μόνο για τους συγγραφείς, αλλά και για τους αναγνώστες. Η προσφορά του έγκειται στις πολλαπλές όψεις της ζωής, στην προσπάθεια της γραφής να τις καλύψει και στην αδυναμία του ανθρώπου να τις αλλάξει. Θεμελιώνοντας το όνειρο έρχεται η έμπνευση, μας λέει εδώ ο Taibo και έχει δίκιο.