Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Αναγνώσεις: Λεσβία

Πάνος Ιωαννίδης-Αναγνώσεις

Βαγγέλης Ραπτόπουλος, Λεσβία
(Εκδόσεις Κέδρος)

Είναι το φύλο ενός ανθρώπου βιολογικά προκαθορισμένο ή πρόκειται για κοινωνική κατασκευή; Ακολουθεί ένας άνθρωπος τον έμφυλο προσανατολισμό του σε όλη τη ζωή; Ή μήπως έχει τη δυνατότητα να μπορεί να εναλλάσσει τις γενετήσιες επιλογές του;
            Το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλο, Λεσβία από τις εκδόσεις Κέδρος συζητά μεταξύ άλλων το προαναφερόμενα ερωτήματα, προβάλλοντας μια σύντομη ομοφυλοφιλική ιστορία ανάμεσα σε δύο νέες γυναίκες. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, μια από τις αγαπημένες συγγραφικά εποχές του Ραπτόπουλου, και η Μελίνα μια φοιτήτρια με ετεροφυλοφιλικό προσανατολισμό, ερωτεύεται σφοδρά τη Βιβή, δηλωμένη λεσβία. Ο έρωτας τους είναι παράφορος και αντέχει τους κραδασμούς και τις διαταραχές-ακόμη και τον βιασμό της Μελίνας από έναν ψυχοπαθή χούλιγκαν.
 Η επιλογή του Ραπτόπουλου να τοποθετήσει την αρχή της λεσβιακής σχέσης πριν από τον βιασμό της Μελίνας από τον Παπαϊωάννου, δεικνύει και την συγγραφική του ωριμότητα, καθώς αποφεύγει εύκολες και ίσως φτηνές ερμηνείες που συνδέουν την ομοφυλόφιλη επιλογή, με το κοινωνικό-πολιτιστικό φαλλοκρατικό περιβάλλον. Ακόμη οι περιγραφές των ερωτικών στιγμών των δύο γυναικών δίνονται με ξερό τρόπο, ο οποίος όμως εμπεριέχει εν γένει τη γλυκύτητα και την ιερότητα της ανθρώπινης επαφής. Όλα αυτά είναι απόρροια του συγγραφικού στόχου που δεν είναι άλλος, κατά την άποψη μου, από το να δειχθεί η ρευστότητα των έμφυλων σχέσεων και οι προοπτικές της ερωτικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, που η ιστορία τοποθετείται στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ίσως της πλέον αμφισεξουαλικής δεκαετίας με όρους ταυτότητας υπό μια ολιστική έννοια. Το τέλος των περιορισμών που επιβλήθηκαν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο από τους απανταχού -ισμούς εκκινεί αυτή την περίοδο και το άτομο βρίσκεται μόνο και ελεύθερο να βουτήξει στους χυλούς της παγκοσμιοποίησης. 
Στο μόνο εμπόδιο που θα σκοντάψει ο παράφορος έρωτας της Βιβής και της Μελίνας, είναι η σκληροπυρηνική νεοελληνική οικογένεια. Πρόκειται ίσως για εκείνον τον κοινωνικό σχηματισμό-τουλάχιστον στην πυρηνική και αντιδραστική συνάμα μορφή του- που αντέχει στη ρευστότητα του διαρκώς μεταβαλλόμενου σύγχρονου αστικού τοπίου. Όμως όπου υπάρχουν εμπόδια, η ζωή η ίδια δίνει τη λύση. Όπως στο σπουδαίο μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου.

             

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου