Σήμερα ένα ποίημα του Αλέξανδρου Αραμπατζή!!
Αλέξανδρος Αραμπατζής
Ο Μάγος της Θάλασσας
Η εικόνα που σφηνώθηκε στο μάτι του ψαρομάλλη
Μάγου (άλλως διακτινιστή πυρόξανθης αιδημοσύνης)
΄Εμοιαζε άγκιστρο αγκαθερό από νησιώτικο ακρωτήρι
Σκληρό γυαλί στις μαγγανείες υποβρύχιου μανιταριού
Που θέλγει την αιολική αβρότητα με αμφίσημο συριγμό
΄Οσο η Μεσόγειος στα στήθη του ευημερούσε
Τόσο το βάσκανο αγκάθι έβραζε από θυμό
Αλί κι αλλοίμονο στις κρύες συνομοταξίες των μαλακίων
Που μπλέκουν στη μύτη του σαν αλητοτουρίστικα πλαγκτόν
Απ όσες μήτρες κι αν ξεπήδησαν μακρόστενα ιχθυηρά
Ακαμψία άγονου φιλιού έσπειραν οι παραζάλες του
΄Εσπειραν οι παραζάλες του
Αλλά αυτές οι παραζάλες του…
Κάρβουνα στην πυροστιά του καρβουνιάρη
Παραζάλες δυνατές ενός ασίκη ψαρομάλλη…
Μηδέ συμβαίνει το μηδέν μηδέ το άπειρον συμβαίνει
Στ΄ Ορθωμένο Μπλόκο της υποθαλάσσιας Πρωτοπηγής
Της Πρωτοπηγής που στο καπέλο του σπαρταρούσε
Το καλοκαίρι ύψωσε ικριώματα για τους ασπάλακες της άμμου
Που βυθίζουν τις πετσέτες των παραθεριστών σε άδειες κρύπτες
Κάτω από το πορτραίτο του τώρα μηρυκάζουν
λεπιδόπτερα
Κάτω από το πορτραίτο του τώρα τα λέπια των ψαριών
αποδεκατίζονται
Και στις αποδημίες των πουλιών φυτρώνουν στάγδην έρημοι
κάκτοι
Και σαν να μην έφθανε αυτό για να του κοπούν τα
ήπατα
Κρουνοί λαθραίων συνειρμών λαφυραγώγησαν τα μυστικά του
Λαφυραγώγησαν τα μυστικά του
Καψερέ μου….
Το βλέμμα σου δηώνει διακτινισμένη συνεργία…
΄Ενας θεός ξέρει που τα καζάνια βράζουν
Και που η κόλαση κρύβει το απόθεμα ουρανίου της
΄Ενας θεός ξέρει που οι αρχαίοι διαρρήκτες
καταχώνιασαν
το χρυσόμαλλο δέρας
Και που στις πέτρινες υπόγες των ασκητών η άβυσσος θυμιατίζει
Τώρα που η θάλασσα κατάντησε βρωμερό μελανοδοχείο
Βρωμερό μελανοδοχείο
Να τέρπεις τη μνήμη σου με ψωμί και αλάτι το μόνο
που σου μένει
Καψερέ μου….
Το μόνο που σου μένει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου